Ας δούμε τις συμβουλές που δίνει ο Torelli σε όσους βιώνουν την οδυνηρή εμπειρία μιας μεγάλης ήττας, βασισμένος σε δικές του εμπειρίες στα τραπέζια του πόκερ.

‘’Περπατώντας στο Bellagio, είδα πολύ κόσμο συγκεντρωμένο γύρω από κάποιους ανθρώπους που φώναζαν. ‘ Τι συμβαίνει;;’ ρώτησα κάποιον.

‘ Οι Kevin Garnett και Paul Pierce παίζουν blackjack ‘. Προχώρησα πιο μπροστά, με τον κόσμο να φωνάζει χαρούμενος – λογικά πρέπει να κέρδισαν πολλά χρήματα.

Όταν μπόρεσα να δω τα hands τους, αυτό που παρατήρησα δεν ήταν τα στοιχήματά τους αλλά το ρολόι του Kevin. Τεράστιο, επενδεδυμένο με διαμάντια, έλαμπε μέσα στο αχνοφωτισμένο καζίνο. Τα μάτια μου ακολούθησαν τον καρπό του μέχρι την παλάμη του – και μετά στα δάκτυλά του. Δεν είναι δυνατόν… Ξανακοίταξα προσεκτικά, αλλά όντως είχα δει στάκες με κόκκινες μάρκες. Ποντάρανε $10 σε κάθε hand.

Αν και σπανίως παίζανε, ο ενθουσιασμός ήταν έκδηλως. Από την άλλη μεριά, ένας παίκτης πόκερ των high stakes μπορεί, έχοντας μικρό ποσοστό  κέρδους, να κερδίσει τετραψήφιο ποσό πολύ γρήγορα. Πώς είναι δυνατόν; Όταν τζογάρουμε, το μυαλό μας αναπτύσσει μια ανοχή στην υπερδιέγερση – παρόμοια με αυτή του αλκοολικού που μπορεί να κατεβάσει δέκα σφηνάκια. Η υπερβολή μετατρέπεται σε φυσιολογικό γεγονός.

H διακύμανση είναι ήδη πολύ μεγάλη, μέχρι τα χρηματικά ποσά να γίνουν σεβαστά. Όταν αυτό συμβεί, τα συναισθήματα επιστρέφουν.

Όταν κερδίζουμε, έχουμε χαρά και ευφορία. Όταν χάνουμε, έχουμε πόνο και πανικό. Οι ήττες είναι πάντα χειρότερες από τις νίκες. Eίναι τόσο καταστρεπτικές για την ύπαρξή μας, που με κάνουν να ορίζω το κορυφαίο σημείο του συναισθηματικού πόνου ως το ‘κατόφλι του πόνου’ (σ.σ ‘pain threshold’ – ‘PT’) . Τα σημεία PT ποικίλλουν , ανάλογα με την συχνότητα του παιχνιδιού μας. Για δύο αθλητές οι οποίοι σπάνια ρισκάρουν χρήματα, η ελάχιστη χρηματική αστάθεια μπορεί να είναι συναρπαστική.

Όταν κάποιος επιλέγει να τζογάρει, αναπόφευκτα θα διαβεί το σημείο PT. Κάτι τέτοιο μπορεί να αποφευχθεί, βάζοντας φρένο στις ζημίες πριν φτάσουν σε κάποιο όριο, ή κάνοντας διαλείμματα μετά από σημαντικά αρνητικά σερί. Παρολαυτά, όσο ωραίες και αν ακούγονται αυτές οι συμβουλές, δεν εφαρμόζονται πάντα.

Πρώτα-πρώτα, πρέπει να βρεθούμε σε αυτά τα σημεία PT , ώστε να γνωρίζουμε πού βρίσκονται. Ακόμα και ο πιο συντηρητικός παίκτης δυσκολεύεται να αντισταθεί σε ένα μεγάλο και ελκυστικό, χρηματικώς, παιχνίδι πόκερ . Ας μη γελιόμαστε : μας αρέσει να τζογάρουμε. Το αληθινό πρόβλημα, επομένως, είναι πως ‘αναρρώνουμε’ όταν συμβεί το αναπόφευκτο;

Η ζωή ενός παίκτη του πόκερ τον κάνει αναίσθητο απέναντι στα χρήματα. Προσωπικά, παλεύω πολύ με το συγκεκριμένο πρόβλημα,  γιατί δεν είμαι ούτε κατά διάνοια τόσο πλούσιος ώστε να δικαιολογώ μια τέτοια αδιάφορη προσέγγιση προς το χρήμα. Το μεγαλύτερο hand που έχω χάσει έφτασε τα $475.000 . Το μεγαλύτερο downswing που είχα έφτασε το $1.000.000. Μετά από τα δύο αυτά γεγονότα, βίωσα συναισθήματα ήττας, απελπισίας και κενού – όπως αυτά που νιώθει κάποιος μετά από έναν γλυκόπικρο χωρισμό. Από την εμπειρία μου, ο καλύτερος τρόπος για να επανέλθεις μετά από μια τέτοια τραυματική εμπειρία είναι να διαχωρίσεις εντελώς τις δύο ξεχωριστές πραγματικότητες : το πόκερ και τη ζωή.

Ξέρω πως το δικό μου σημείο PT είναι αυτό στο οποίο χάνω τα περισσότερα χρήματα, δίχως όμως να χάνω τις προοπτικές μου. Το άνω όριο στα κέρδη (σ.σ. ‘Win Cap – WC) είναι το αντίθετο. Όταν περάσω κάποιο από αυτά τα όρια, μένω μια μέρα μακριά από τον τζόγο για να κάνω κάτι δημιουργικό, κάτι καινούριο. Κάτι τόσο απλό όπως το να δοκιμάσω ένα νέο εστιατόριο, να περπατήσω σε κάποια άγνωστη γωνιά της πόλης μου, ή να γυμναστώ. Τέτοιες δραστηριότητες κάνουν τη διαφορά μεταξύ μιας επιτυχούς ανανέωσης και ενός αγχωτικού πρωινού.

Επιπλέον, κάνω στον εαυτό μου κάποιο δώρο. Αυτό ενισχύει μέσα μου την αλήθεια πως τα χρήματα που βγάζω στο πόκερ έχουν αξία στην κανονική μου ζωή, και μου δίνει κίνητρα για να παίξω καλύτερα.

Κάποιες φορές δεν έχω την πολυτέλεια να πάρω ‘ρεπό’ την επόμενη μέρα. Ένα πολύ καλό cash game με αναγκάζει να grind-άρω ή, αν περάσω το σημείο PT σε μια session, να θέλω να συνεχίσω να παίζω. Ο πιο γρήγορος τρόπος να επανασυγκεντρωθώ είναι αρκετά ενοχλητικός, ακόμα και βλάσφημος, αλλά έχει αποτέλεσμα : σχίζω χρήματα.

Ακριβώς. Απομακρύνομαι από το τραπέζι, βγάζω ένα χαρτονόμισμα του $1, το σχίζω σε κομμάτια και το πετάω. Αν δυσανασχετήσατε, είναι καλό σημάδι. Σκοπός της ενέργειας αυτής είναι να μας θυμίσει πως o κίνδυνος που διατρέχουμε δεν προέρχεται από τα χρήματα, αλλά από την εξάρτηση του μυαλού μας σε αυτή την υπερδιέγερση. Η θυσία αυτού του $1 μας γλιτώνει από χιλιάδες δολλάρια στο τραπέζι.

Κλείνοντας, θα πρέπει να θυμόμαστε το στοιχείο που υπερτερεί όλων των άλλων – την ευτυχία. Όταν αποφασίζουμε για το αν θα παίξουμε πόκερ ή όχι, δεν θα έπρεπε να καταλήγουμε κάπου βασιζόμενοι στην EV σε δολλάρια, αλλά στο πώς θα μας επηρεάσει αυτό νοητικά και ψυχολογικά – hEV (Happiness Expected Value).

Η σωματική ‘ανάρρωση’ είναι σημαντική σε μικρό βάθος χρόνου : sessions με ήττες, και άσχημες μέρες. Αλλά μακροχρόνια, μετά από μήνες με ζημίες και χαμένα bankrolls, απαιτείται νοητική και ψυχολογική αλλαγή. ‘’

(21+| ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ:ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ)