Ο θρυλικός παίκτης μιλάει στη Maria Konnikova και τον Nate Silver για το πως μπήκε στο πόκερ, γιατί δεν έμεινε στη Wall Street, αν μετανιώνει που έχασε σε heads-up από τον Johnny Chan, και ποια δεξιότητα είναι η πιο σημαντική στο τραπέζι του πόκερ.
Λοιπόν, σήμερα στην εκπομπή έχουμε έναν πολύ ξεχωριστό καλεσμένο: έναν θρύλο του πόκερ, μέλος του Poker Hall of Fame, δέκα φορές νικητή bracelet στο World Series of Poker. Κάτοχο τίτλου στο World Poker Tour, τίτλου στο EPT, και του Τriple crown! Ουσιαστικά κάθε τίτλο που υπάρχει, τον έχει. High roller extraordinaire. Καλωσορίζουμε στην εκπομπή τον Erik Seidel.
Αυτή είναι μια πολύ γενναιόδωρη εισαγωγή!
Και, φυσικά, η μεγαλύτερη συμβολή του Eric στο πόκερ είναι ότι μου έμαθε πως να παίζω. Θα μιλήσουμε πολύ για πόκερ, ρίσκο και όλα αυτά, αλλά γιατί να μην ξεκινήσουμε από την αρχή – με τον μικρό Erik που μεγάλωνε. Πως γεννήθηκε το ενδιαφέρον σου για τα παιχνίδια και το πόκερ; Ήταν κάτι που ξεκίνησε από μικρός ή ήρθε αργότερα;
Ναι, ξεκίνησα να παίζω τάβλι όταν ήμουν στο λύκειο, και αυτό με οδήγησε σε ένα μέρος που λεγόταν Game Room, στο Upper West Side. Τελικά κατέληξα στο Mayfair, που τότε ήταν ένα γνωστό club για τάβλι και μπριτζ. Έπαιξα εκεί τάβλι για χρόνια, και στο Mayfair αναπτύχθηκε ένα παιχνίδι πόκερ.
Την εποχή εκείνη, δεν επέτρεπαν επαγγελματίες, κάτι που με βοήθησε πολύ γιατί ήμουν χάλια. Οπότε έπαιζα με άλλους που ήταν επίσης χάλια. Και σιγά σιγά το πόκερ άρχισε να κυριαρχεί στο Mayfair και τελικά έγινε poker club.
Eric, κατά κάποιον τρόπο έπαιζες παιχνίδια επαγγελματικά, με την έννοια ότι πλήρωναν τους λογαριασμούς σου, αλλά μετά έκανες μια στροφή στη Wall Street, που θα μπορούσε να πει κανείς είναι ακόμα μεγαλύτερο στοίχημα από το πόκερ. Πες μας λίγο πώς το υπόβαθρό σου στα παιχνίδια σε προετοίμασε γι’ αυτό, και πως γύρισες ξανά στο πόκερ full-time.
Νομίζω ότι ήταν μια φυσική μετάβαση το να περάσω από τα παιχνίδια στη Wall Street. Και βλέπεις πολλούς παίκτες πόκερ σήμερα να πηγαίνουν προς αυτή την κατεύθυνση. Αλλά όσο δούλευα στη Wall Street, πετούσα και στο Vegas για να παίξω cash games.
Δεν μου άρεσε η Wall Street. Δεν μου άρεσε να φοράω γραβάτα, να στέκομαι εκεί. Υπήρχε μια ανταγωνιστικότητα και μια μικρότητα που δεν απολάμβανα. Στο trading floor οι άνθρωποι μάχονταν – ήταν κάπως άσχημο περιβάλλον. Για να επιβραβευτείς κάνοντας options trading στο floor, έπρεπε πραγματικά να είσαι κάθαρμα, ξέρεις, να προσπαθείς να εκμεταλλευτείς τους άλλους. Αυτό έκαναν σε μένα, και δεν μου άρεσε καθόλου.
Για τους ακροατές μας, το πόκερ μπορεί να ακούγεται αδίστακτο, αλλά τις περισσότερες φορές υπάρχει συντροφικότητα ανάμεσα στους παίκτες. Erik, έχεις παίξει σε μερικά από τα μεγαλύτερα και πιο διάσημα παιχνίδια όλων των εποχών. Έχει μειωθεί αυτή η συντροφικότητα με τα χρόνια, καθώς το παιχνίδι μεγάλωσε;
Ήταν μια χαρά γιατί ήξερα αρκετούς ανθρώπους. Το ωραίο με το πόκερ τότε ήταν ότι όλα τα παιχνίδια ήταν ανοιχτά. Αυτό ήταν μέρος του νόμου – μπορούσες να παίξεις αν ήθελες. Τώρα υπάρχουν περισσότερα private games στο Vegas, αλλά τότε όλα ήταν ανοιχτά.
Ήταν ανταγωνιστικό, αλλά ποτέ αφιλόξενο. Μπορούσε να είναι κουραστικό, αλλά απολάμβανα πολύ το περιβάλλον. Μου άρεσε να υποστηρίζω φίλους και τέτοια πράγματα.
Όσον αφορά τη λήψη αποφάσεων και το ρίσκο σε καταστάσεις με πολύ υψηλά stakes, κάτω από τα φώτα με όλους να παρακολουθούν – σήμερα όλα γίνονται σε live streaming, οπότε ο κόσμος ξέρει ακριβώς πως παίρνεις αποφάσεις – πως το διαχειρίζεσαι; Πως συνεχίζεις να αποδίδεις σε υψηλό επίπεδο μετά από πολλές μέρες παιχνιδιού, όταν είσαι κουρασμένος και τα έπαθλα είναι τεράστια;
Αν παίζεις σε τουρνουά, ένα από τα καλά είναι ότι όσο πιο μακριά φτάνεις, τόσο περισσότερα διακυβεύονται. Και νομίζω ότι αυτό βοηθάει, γιατί επιβραβεύεσαι αν προσέχεις και διατηρείς την προσοχή σου. Μερικές φορές πρέπει να υπενθυμίζω στον εαυτό μου να επιστρέφει στο παρόν και να παρακολουθεί τη δράση, αλλά όσο πλησιάζεις σε ένα final table ή μια νίκη, απλά υπάρχουν περισσότερα σε παιχνίδι και γίνεται πιο ενδιαφέρον.
Αλλά Erik, πως παραμένεις σε εγρήγορση; Ας πούμε ότι έχεις ένα μέτριο World Series και μετά, επιτέλους, μετά από έξι εβδομάδες, περνάς καταιγιστικά μέσα από ένα τουρνουά, ένα μεγάλο event. Είσαι chip leader μπαίνοντας στην τέταρτη μέρα. Ποια είναι η ρουτίνα σου κατά τη διάρκεια της σειράς για να κρατάς ρυθμό, να μένεις οξύς και να το διαχειρίζεσαι όλο αυτό;
Κοίτα, στο World Series είναι πραγματικά μόνο παιχνίδι, φαγητό και ύπνος. Δεν υπάρχουν και πολλές άλλες ρουτίνες πέρα από αυτό. Πρέπει απλά να αποφεύγεις τους περισπασμούς. Είναι αστείο γιατί κάθε χρόνο λες ‘Ωραία, ο τάδε θα είναι στην πόλη, ελπίζω να βρεθούμε για δείπνο.’ Και πάντα είναι λάθος να σκέφτεσαι έτσι, γιατί είναι κάτι που σε απορροφά ολοκληρωτικά. Αν δεν παίζεις, αναρρώνεις, και κάθε μέρα είναι έτσι για όλο το World Series – έξι ή επτά εβδομάδες.
Η Maria είναι έξυπνη γιατί παίρνει μερικές μέρες ρεπό και πάει σε μια μίνι απόδραση. Νομίζω ότι αυτό βοηθάει πραγματικά.
Το κάνω πάντα πριν το Main Event. Με βοηθάει πολύ να καθαρίσω το μυαλό μου και να βγω από οποιαδήποτε κακή διάθεση μπορεί να έχω. Είναι πολύ χρήσιμο.
Και ένα από τα στοιχεία της δικής μου προσέγγισης στο πόκερ είναι ο κανόνας του no suffering. Αν ξυπνήσω και είμαι κουρασμένος, απλά δεν θα παίξω. Δεν θέλω να είμαι δυστυχισμένος στο τραπέζι. Ειδικά στο World Series, όπου υπάρχουν τόσα πολλά events κάθε μέρα, πρέπει να είσαι πολύ συνειδητός για το τι είδους ενέργεια μπορείς να φέρεις.
No suffering rule. Αυτό είναι απίστευτο. Νομίζω ότι όλοι θα έπρεπε να το εφαρμόσουμε στη ζωή, σωστά; Αν ξυπνάς και ξέρεις ότι θα είναι μαρτύριο, απλά πες όχι. Κυνηγάς bracelets; Θέλεις να ανταγωνιστείς τον Phil Hellmuth;
Όχι, δεν είμαι από αυτούς. Δεν παίζω τόσα πολλά τουρνουά όσο οι τύποι που κυνηγούν bracelets. Νιώθω ότι έχω αρκετά. Δεν χρειάζεται να τα κυνηγάω πια. Και είναι κι από αυτά τα πράγματα που, αν κερδίσεις ένα, είναι ένα είδος μικρού θαύματος. Δεν μου αρέσει να το σκέφτομαι έτσι. Θέλω απλά να παίζω.
Για παράδειγμα, αυτό το καλοκαίρι υπάρχουν μερικά ωραία τουρνουά στο Wynn, και θα παίξω εκεί, παρόλο που δεν είναι bracelet events. Είναι απλά ωραίο να παίζεις στο Wynn και διοργανώνουν καλά τουρνουά.
Erik, υπήρξε κάποια στιγμή που συνειδητοποίησες ότι το πόκερ είχε αλλάξει; Ίσως με το Moneymaker boom, ή όταν περισσότεροι Ευρωπαίοι άρχισαν να καταφθάνουν; Ποια ήταν τα σημεία καμπής για σένα;
Λοιπόν, το βασικό ήταν πραγματικά η είσοδος των υπολογιστών στο παιχνίδι. Αυτό έχει αλλάξει τα πάντα τα τελευταία, δεν ξέρω, οκτώ χρόνια. Το έχει κάνει πολύ πιο δύσκολο. Έχω έναν φίλο που αστειεύεται ότι λέω πως το παιχνίδι είναι πολύ σκληρό εδώ και τριάντα χρόνια και ότι πρέπει να το σταματήσω.
Αλλά, πιο πρόσφατα, οι υπολογιστές το έχουν κάνει μια πολύ μεγαλύτερη πρόκληση. Είναι πιο δύσκολο για μένα να παίξω τώρα, αλλά είναι και πιο ενδιαφέρον. Είναι διασκεδαστικό να παίζεις απέναντι σε αυτούς τους computer guys και να βλέπεις πόσο έχει εξελιχθεί το παιχνίδι. Μου αρέσει να είμαι μέρος αυτού και να προσπαθώ να καταλάβω τα πράγματα σε αυτόν τον πιο σύγχρονο… υπολογιστικοποιημένο κόσμο.
Ναι, και εξακολουθείς να έχεις επιτυχίες. Στο EPT Monte Carlo βγήκες τρίτος σε ένα από τα high rollers. Έχεις κερδίσει αρκετά bracelets τα τελευταία χρόνια. Είναι ξεκάθαρο ότι συνεχίζεις να αγωνίζεσαι σε πολύ υψηλό επίπεδο. Πως προετοιμάζεσαι όχι μόνο για το World Series αλλά και γενικά για σειρές; Δουλεύεις με solvers; Πως μοιάζει η μελέτη σου και έχει αλλάξει σημαντικά με τα χρόνια;
Ναι, έχει αλλάξει σίγουρα πολύ. Παλιά δεν χρειαζόταν να κάνεις τίποτα. Απλά εμφανιζόσουν και έπαιζες, που ήταν πραγματικά ωραίο. Κανείς δεν μελετούσε τότε. Υπήρχαν μερικά βιβλία, αλλά δεν ήταν τόσο σχετικά με το πραγματικό παιχνίδι.
Ήταν ωραία εποχή όταν μπορούσες απλά να εμφανιστείς και να παίξεις. Τώρα υπάρχουν άνθρωποι πλήρως… βυθισμένοι στο παιχνίδι – μελετούν και παίζουν συνεχώς – και αυτό δημιουργεί μια επιπλέον πρόκληση όταν τους αντιμετωπίζεις.
Θυμάμαι που έβλεπα ένα παλιό βίντεο του PokerGO από το 1988, όταν τερμάτισες δεύτερος απέναντι στον Johnny Chan. Στο final table, πριν το heads-up, είχες τεσσάρια και τα έσπρωξες όλα μετά από raise και call. Κανείς δεν έπαιζε έτσι τότε. Σήμερα ξέρουμε ότι μπορεί να είναι μια καλή μπλόφα, αλλά τότε ήταν επαναστατικό.
Ήμουν πολύ συγκεντρωμένος στα reads. Και ήμουν αρκετά απερίσκεπτος. Το ’88, πραγματικά δεν ήξερα τι έκανα, αλλά θυμάμαι πόσο συναρπαστικό ήταν. Έπαιρνα reads από παίκτες που δεν είχα ξαναδεί ποτέ – πράγματα που δεν εντόπιζα πίσω στη Νέα Υόρκη. Ήταν απίστευτο το συναίσθημα να συνειδητοποιώ, ‘Ουάου, μπορώ να παίξω με αυτούς τους ανθρώπους.’ Δεν είχα καμία εμπειρία έξω από τη Νέα Υόρκη, και ξαφνικά ανακάλυπτα όλα αυτά στην πορεία.
Όταν βρίσκεσαι σε ένα τραπέζι στο World Series, αμέσως περιβάλλεσαι από δημοσιογράφους. Είσαι θρύλος, και οι άνθρωποι που κάθονται δίπλα σου το γνωρίζουν. Νιώθεις ότι αυτό κάνει πιο δύσκολο για αυτούς να παίξουν απέναντί σου; Πως προσαρμόζεσαι σε ερασιτέχνες και επαγγελματίες;
Προσπαθώ να αντιμετωπίζω κάθε αντίπαλο ξεχωριστά. Ωστόσο, δεν νομίζω ότι η φήμη μου με βοηθάει με κανέναν τρόπο. Δεν είναι ότι οι άνθρωποι αρνούνται να παίξουν συγκεκριμένα χέρια απέναντί μου λόγω της φήμης μου. Αντίθετα, είναι πιο πρόθυμοι να μπουν σε pots για να έχουν κάτι να συζητήσουν μετά. Και θα με μπλοφάρουν πιο συχνά γιατί είναι διασκεδαστικό.
Τότε, ήταν τα reads και τα tells πιο εμφανή;
Ναι, οι άνθρωποι δεν έδιναν τόσο σημασία στο timing και στα patterns. Όλοι έπαιζαν με βάση το ένστικτο τους. Οπότε υπήρχαν περισσότερες ευκαιρίες. Και όταν δεν ξέρεις τι κάνεις, μπορείς να πιέσεις τα πράγματα αρκετά μακριά.
Με κάποιους τρόπους, έχεις γίνει σαν τον Johnny Chan στο Rounders, όπου ο Matt Damon απλώς θέλει να τον μπλοφάρει.
Νομίζω ότι αυτό υπάρχει. Έχω δει παίκτες να προσπαθούν να κάνουν κινήσεις μόνο για την ιστορία. Μερικές φορές αυξάνει τον κίνδυνο κάποιος να σε μπλοφάρει, ειδικά αν μεταδίδεται τηλεοπτικά. Κανείς δεν θέλει να φαίνεται ότι τον μπλοφάρουν στην TV, αλλά αν μπλοφάρουν εσένα στην TV, φεύγουν σπίτι ήρωες.
Πόσο σε επηρέασε που έχασες εκείνο το heads-up match από τον Johnny Chan;
Αυτό παραμένει ένα από τα αγαπημένα μου τουρνουά. Ήταν στην αρχή της καριέρας μου, και δεν είχα ιδέα πως θα τα πήγαινα στο World Series. Κάποιοι με ενθάρρυναν να πάω, αλλά δεν είχα αυτοπεποίθηση. Να περάσω τέσσερις μέρες, να ξεπεράσω τους άλλους παίκτες, να κάνω δημιουργικές κινήσεις και να συνειδητοποιήσω ότι μπορώ να ανταγωνιστώ – ήταν απίστευτο. Η ήττα δεν ήταν σημαντική. Πάντα είχα υπέροχα συναισθήματα γι’ αυτό το τουρνουά.
Αν μπορούσες να δώσεις μία συμβουλή σε νέους ή ανερχόμενους παίκτες;
Πρόσεχε. Οι άνθρωποι σου διδάσκουν πως να τους νικήσεις αν παρατηρήσεις προσεκτικά τα patterns τους. Απλώς πρόσεχε.
Όταν καθοδηγούσες τη Maria, πότε κατάλαβες ότι είχε δυναμική;
Η Maria ήταν συναρπαστική γιατί ήρθε από το πουθενά – δεν ήξερε καν πόσες κάρτες έχει μια τράπουλα. Αλλά δούλεψε απίστευτα σκληρά, παρέμεινε ανοιχτόμυαλη και έκανε την προσπάθεια. Αυτό είναι το κλειδί της επιτυχίας της. Είναι συναρπαστικό να τη βλέπεις να παίζει ακόμα και να τα πηγαίνει τόσο καλά.
(21+| ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ:ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ)