Με πολλά χρόνια εμπειρίας πλέον, αμέτρητες παρτίδες και παραστάσεις στο εξωτερικό, ο Δημήτρης Γκατζάς έχει καταφέρει να καθιερωθεί ως μία από τις πιο γνωστές φιγούρες της ελληνικής σκηνής του πόκερ.
Από τους παίκτες που χωρίς υπερβολή… δεν περνάει εβδομάδα χωρίς πόκερ στο πρόγραμμα του, έχει διαγράψει τη δική του πορεία στον χώρο.
Ανταποκρίθηκε θετικά στο κάλεσμα μας για συνέντευξη στην Ελληνική Γωνιά και μας μίλησε για το πως ξεκίνησε, για τουρνουά, cash games, Texas, Omaha και φυσικά… Λας Βέγκας.
Πόσα χρόνια μετράς πλέον στον χώρο του πόκερ, υπήρχε κάποιος/κάτι που σε παρακίνησε ν” ασχοληθείς ή συνέβη τυχαία; Aληθεύει ότι ασχολήθηκες αρχικά με τα video games; Έπαιζες συγκεκριμένα παιχνίδια σε ανταγωνιστικό επίπεδο ή απλά για διασκέδαση;
Ξεκίνησα να παίζω πόκερ γύρω στο 2008, αρχικά χαλαρά με φίλους, έτσι για διασκέδαση. Στην πορεία όμως με κέρδισε το στρατηγικό του κομμάτι και άρχισα να παίζω πιο σοβαρά, ξεκινώντας online πρώτα από τα δωρεάν παιχνίδια του Facebook και μετά με την πρώτη μου κατάθεση στην Poker.gr.
Πιο σοβαρά με παρακίνησε η γυναίκα μου αγοράζοντας μου τα δύο πρώτα μου βιβλία, γιατί εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν solvers ή coaching, μαθαίναμε μόνοι μας, μελετώντας βιβλία και συζητώντας με πιο έμπειρους παίκτες. Έτσι άρχισα να αναπτύσσω τη δική μου στρατηγική. Σιγά σιγά ήρθε και το live πόκερ, πρώτα στα ελληνικά καζίνο και αργότερα σε τουρνουά του εξωτερικού.
Ασχολούμουν αρκετά με τα video games, κυρίως στρατηγικής όπως είναι το Starcraft και το Age of empires και ανταγωνισμού (CS, DOTA), όχι επαγγελματικά αλλά για διασκέδαση. Πιστεύω όμως ότι εκεί καλλιεργήθηκαν η ψυχραιμία και η στρατηγική σκέψη που με βοήθησαν αργότερα στο παιχνίδι.
Η μετάβαση από τα cash games στα τουρνουά πότε μπορείς να πεις ότι πήρε ουσιαστική μορφή και ποιοι ήταν οι λόγοι; Στα διάφορα ταξίδια που κάνεις κατά καιρούς συνδυάζεις MTTs και cash games ή δεν είναι χρονικά εφικτό;
Από την αρχή έπαιζα και cash games και τουρνουά, αλλά τότε είχα δικές μου δουλειές και περιορισμένο χρόνο, οπότε προτιμούσα τα cash γιατί μπορούσα να παίζω όποτε ήθελα, χωρίς πρόγραμμα. Το 2013 άρχισα να ασχολούμαι επαγγελματικά με το πόκερ και να ζω αποκλειστικά από αυτό. Εκείνη την περίοδο γνώρισα και τον Τσοκαρίδη (aka Prsalute) και μαζί φτιάξαμε μια ομάδα για «study» όπου μας έκανε coaching, μέσα από την οποία ξεκίνησα πιο συστηματικά να παίζω τουρνουά χωρίς να εγκαταλείψω τα cash games, γιατί είναι πιο σταθερή πηγή εισοδήματος, έχεις μικρότερη διακύμανση και δύσκολα “μπαστάρεις” αν είσαι πραγματικά καλός παίκτης.
Στα τουρνουά, αντίθετα, ακόμα και κορυφαίοι παίκτες περνούν περιόδους με κακά αποτελέσματα. Επειδή έχω οικογένεια, δεν μπορώ να ταξιδεύω συνέχεια μέσα στη χρονιά, αλλά τα τουρνουά μ’ αρέσουν γιατί έχουν έντονο ανταγωνισμό και πάντα υπάρχει ο στόχος να σηκώσεις στο event. Στα ταξίδια μου συνήθως συνδυάζω και τα δύο, παίζω τα τουρνουά που με ενδιαφέρουν και, όταν υπάρχει χρόνος ή καλό τραπέζι, κάθομαι και στο cash.
Αρκετά final tables, αρκετά deep runs, αλλά δύο ήταν οι φορές που έφτασες πολύ κοντά σ” ένα sick score. Η πρώτη στην Πράγα τον Δεκέμβριο του 2024 με την 14η θέση στο ΕPT main event. Μετάνιωσες για κάποιο “χέρι”, πως εξελίχθηκε το τουρνουά; Από την εμπειρία σου έως τώρα θεωρείς ότι τα fields στα EPTs είναι και τα δυσκολότερα;
Δεν είχα ποτέ μια «μεγάλη επιτυχία» που να άλλαξε την πορεία μου από τη μια μέρα στην άλλη. Τα πρώτα χρόνια δεν έκανα κάποιο εντυπωσιακό σκορ, αλλά ίσως αυτό να ήταν και το μεγαλύτερό μου πλεονέκτημα, καθώς θεωρώ ότι πολλοί από αυτούς που γνώρισαν την επιτυχία νωρίς, χωρίς να έχουν τη βάση, χάθηκαν στην πορεία. Για μένα κάθε νίκη μετρούσε, ο σεβασμός στο τραπέζι, η συνέπεια, το να παίζεις στα stakes που αντέχει το bankroll σου.
Κατά την καραντίνα ξεκίνησα ξανά από το μηδέν, αφού είχα επενδύσει όλο το κεφάλαιό μου σε επαγγελματικές δραστηριότητες που δεν πήγαν όπως περίμενα. Τους πρώτους δύο μήνες έπαιζα χαμηλά, δούλευα ασταμάτητα και κοιμόμουν ελάχιστα, αλλά ήμουν σίγουρος ότι θα ανέβω γρήγορα. Ένα καλό σκορ στην GG και λίγο αργότερα ένα 500άρι στην PokerStars, που μπήκα μέσω satellite, μου έδωσαν την ώθηση που χρειαζόμουν.
Από τα deep runs που έχω κάνει, ξεχωρίζω δύο: την 14η θέση στο EPT Main Event της Πράγας και τη 12η θέση στο WSOPE Main Event στο Rozvadov. Όταν μπαστάρω σε ένα μεγάλο τουρνουά, το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να πάρω τηλέφωνο την γυναίκα μου και να γκρινιάξω. Μετά προσπαθώ να αποφορτιστώ και να ηρεμήσω. Την επόμενη μέρα αναλύω το παιχνίδι για να δω τι θα έκανα διαφορετικά ή τι έφταιξε.
Φυσικά υπάρχουν στιγμές που λες «αν έκανα κάτι διαφορετικό ίσως να γλίτωνα» ή «αν έπαιρνα εκείνο το spot, ίσως να το είχα σηκώσει». Παρ’ όλα αυτά, δεν μετανιώνω για τις επιλογές μου, γιατί κάθε απόφαση βασίζεται σε κάτι που βλέπω εκείνη τη στιγμή. Μετά από κάθε τουρνουά, επανεξετάζω τα χέρια, είτε δικά μου είτε των αντιπάλων που μου έκαναν εντύπωση.
Όσο για τα EPT fields είναι σίγουρα τα δυσκολότερα στον κόσμο. Το επίπεδο είναι πολύ υψηλό και αυτό φαίνεται επειδή συναντάς τους περισσότερους top regs.
Η δεύτερη και πιο πρόσφατη με την 12η θέση στο WSOPE main event του Rozvadov. Πως ήταν το επίπεδο για €10k event και πως κύλησε το συγκεκριμένο event; Λογικά μετά από τόσες ημέρες grinding πρέπει να υπήρχε και κούραση (ψυχική/σωματική) την τελευταία μέρα; Θεωρείς σωστή την απόφαση για μετακόμιση της σειράς στην Πράγα;
Το Rozvadov είναι, κατά τη γνώμη μου, το χειρότερο μέρος στην Ευρώπη για πόκερ από πλευράς διαβίωσης. Τις τελευταίες μέρες εκεί ένιωθα σχεδόν σαν σε «φυλακή» δεν υπάρχει τίποτα έξω από το καζίνο, το φαγητό είναι κακό και γενικά λείπουν οι επιλογές για να αλλάξεις παραστάσεις. Αν δεν έχεις αυτοκίνητο να πας τουλάχιστον μισή ώρα μακριά, είσαι ουσιαστικά εγκλωβισμένος στο ίδιο μοτίβο. Όλο αυτό ήταν εξαντλητικό για μένα, ψυχικά και σωματικά.
Από την άλλη, το field ήταν εξαιρετικό. Υπήρχαν μεγάλα overlays, λίγοι επαγγελματίες, γιατί εκείνη την περίοδο έτρεχε και το EPT. Αυτός ήταν και ο λόγος που αποφάσισα τελευταία στιγμή να πάω, μετά από μια κουβέντα με τον Φώτη Νταμάρη, ο οποίος μου είπε ότι το field θα είναι πολύ soft και θα αξίζει και τελικά είχε απόλυτο δίκιο. Σαν εμπειρία είναι το χειρότερο μέρος για να πας, αλλά ίσως το ευκολότερο field στην Ευρώπη.
Όσο για τη μετακόμιση στην Πράγα, θεωρώ ότι από άποψη πόλης/εμπειρίας για τον παίκτη είναι σίγουρα προτιμότερο. Το Rozvadov σου δίνει edge στο τελευταίο μέτρο… αλλά το πληρώνεις στην ψυχολογία.
Κοινή διαπίστωση των παικτών πως τα τελευταία χρόνια το online poker περνάει μια κάμψη. Υπάρχει περιθώριο κέρδους ακόμη και έτσι στις μέρες μας; Εξακολουθείς να δίνεις volume ή μόνο σε μεγάλες σειρές;
Τα τελευταία χρόνια το online πόκερ έχει αλλάξει ριζικά. Το edge έχει μικρύνει, η μελέτη έχει ανέβει επίπεδο, υπάρχουν solvers, reviews, databases, δεν είναι όπως παλιά που απλώς έμπαινες, έπαιζες και «πήγαινε μόνο του». Παρ’ όλα αυτά, κέρδος υπάρχει, απλώς χρειάζεται σωστή επιλογή παιχνιδιών και καλύτερη προετοιμασία.
Προσωπικά παίζω αρκετά online και δοκιμάζω διαφορετικά formats, όχι μόνο τα κλασικά MTTs. Τους τελευταίους μήνες ασχολούμαι και με άλλες παραλλαγές. Πιστεύω ότι το online παραμένει κερδοφόρο, αλλά όχι για όσους παίζουν μηχανικά. Θέλει στρατηγική, ανάλυση και έξυπνη επιλογή spots, όχι απλώς grind για το volume.
Είσαι από τους λίγους Έλληνες παίκτες που παίζουν αρκετά και Omaha. Θα συμβούλευες σε κάποιο νέο παίκτη να ασχοληθεί ενεργά και με το PLO, συναντάς παίκτες με περισσότερες αδυναμίες απ” ότι στο Texas; Κι έχεις πειραματιστεί καθόλου με τα mix games, κάποια άλλη παραλλαγή;
Το Omaha έχει τεράστια προοπτική, ειδικά στο live παιχνίδι. Θα το πρότεινα σε ένα νέο παίκτη, αρκεί να το προσεγγίσει με σωστή νοοτροπία. Δεν είναι τυχαίο που πολλοί μετακινούνται από το Texas στο PLO. Στο Texas το παιχνίδι είναι πιο «μαζεμένο», ενώ στο Omaha υπάρχουν ακόμα μεγάλες αδυναμίες: στα multiway pots, στα preflop ranges, και στον τρόπο που οι παίκτες παίζουν draws χωρίς να υπολογίζουν σωστά το equity του χεριού τους. Εκεί βρίσκεται το πραγματικό edge.
Παίζω συστηματικά Omaha, και πιστεύω ότι με έχει βοηθήσει συνολικά στο παιχνίδι μου στο Texas, ως προς την αντίληψη του board texture, στον υπολογισμό του equity και στη λήψη αποφάσεων υπό πίεση. Όπως προείπα τελευταία μαθαίνω και άλλες παραλλαγές, γιατί όσο περισσότερα formats παίζει κάποιος, τόσο πιο εύκολα βρίσκει value spots, ειδικά σε live series.
Έχεις ταξιδέψει αρκετές φορές στο Λας Βέγκας οπότε θα έχεις μια σφαιρική άποψη γύρω από το “ναό του gambling”. Συνδυάζεις τουρνουά και cash games κάθε φορά που πηγαίνεις; Πως είναι η όλη εμπειρία, το WSOP main event, θα πρότεινες άλλα καζίνο με πιο… value για τους παίκτες;
Η πρώτη μου εμπειρία στο Λας Βέγκας ήταν μαζί με τον Βαγγέλη Καϊμακάμη, που είχε κερδίσει ένα satellite και μου πρότεινε να πάω μαζί του. Ήμουν ακόμα άπειρος και χωρίς roll, αλλά αποφάσισα να το τολμήσω και από τότε άλλαξε εντελώς ο τρόπος που έβλεπα το live poker. Το Vegas είναι μοναδικό, η βόλτα στη Fremont Street όπου βρίσκονται τα ιστορικά καζίνο όπως το Golden Nugget και το Binion’s είναι core memory.
Κάθε φορά που πηγαίνω, παίζω τόσο τουρνουά όσο και cash games, επιλέγοντας καθημερινά ανάλογα με το value. Το WSOP main event είναι εμπειρία που δεν συγκρίνεται με καμία άλλη το structure, το field και η ατμόσφαιρα σε κάνουν να νιώθεις ότι παίζεις το κορυφαίο event στον κόσμο. Όσο για value, υπάρχουν περίοδοι που τα Aria και Wynn προσφέρουν καλύτερα παιχνίδια από το Horseshoe / Paris ειδικά στο Omaha. Το σημαντικό είναι να είσαι ευέλικτος για να βρίσκεις value παιχνίδια.
Θεωρείς ότι το πόκερ έχει ημερομηνία λήξης για σένα κάποια στιγμή; Τουλάχιστον με τη μορφή που έχει αυτή την περίοδο με συνεχή ταξίδια; Και βλέπεις τον εαυτό σου ν” ασχολείται από κάποιο άλλο πόστο στο μέλλον;
Δεν πιστεύω ότι το πόκερ έχει «ημερομηνία λήξης» για μένα. Είναι ένα παιχνίδι που σε κρατάει ζωντανό και ανταγωνιστικό, κανείς δεν το εγκαταλείπει επειδή του πέρασε το ενδιαφέρον, αλλά επειδή κουράζεται από το lifestyle που το συνοδεύει. Το πόκερ τρέφει τον εγωισμό με θετικό τρόπο καθώς όλοι πιστεύουν ότι είναι καλύτεροι απ’ τους άλλους και απλώς είχαν γκίνια, κι αυτό το αίσθημα σε κρατάει μέσα στο παιχνίδι.
Αυτό που κάποια στιγμή έχει όρια είναι η μορφή του πόκερ: τα συνεχόμενα ταξίδια, οι μακροχρόνιες σειρές, η πίεση του ρυθμού, ειδικά όταν έχεις οικογένεια. Δεν σκέφτομαι να αποσυρθώ, αλλά στο μέλλον θα παίζω πιο επιλεκτικά, με έμφαση στην ποιότητα και όχι στην ποσότητα. Κι όταν έρθει η ώρα, θα με ενδιέφερε να περάσω σε άλλο ρόλο όπως mentoring και content creating.
Έχοντας παραστάσεις σε πολλές διοργανώσεις του εξωτερικού ποιο θα ήταν το ιδανικό live τουρνουά που θα προτιμούσες από άποψη structure/prize pool/shotclock ή ότι άλλο νομίζεις;
Το ιδανικό τουρνουά για μένα είναι αυτό που σου δίνει «χώρο» να παίξεις και να δείξεις τα skills σου. Να κερδίζει ο παίκτης που προσαρμόζεται και σκέφτεται, όχι αυτός που απλά τρέχει καλά δύο levels. Εννοείται να έχει μεγάλο prize pool.
Αναλυτικά:
• Deep stack, όχι fast structure
• Ομαλή αύξηση blinds, χωρίς «σκαλοπάτια» που πηδάνε levels
• Shot clock από κάποιο σημείο και μετά, ειδικά πριν το ΙΤΜ
• Ισορροπημένα payouts, όχι υπερβολικά top heavy. Να αμείβεται και ο παίκτης που κάνει μεγάλη πορεία, όχι μόνο ο νικητής
• Λογικά breaks & σωστή οργάνωση, γιατί το τουρνουά είναι σαν ένας μαραθώνιος
Έχεις κάνει κάποιο προγραμματισμό για τους επόμενους μήνες σε live επίπεδο; Υπάρχει κάποιο φεστιβάλ που δεν έχεις επισκεφθεί ποτέ και θα ήθελες να πας;
Ο Νοέμβριος θα είναι κυρίως με κοντινά καζίνο, γιατί χρειάζομαι λίγο χρόνο πιο κοντά στην οικογένεια και για να κάνω ένα “recharge” πριν μπω ξανά σε μεγάλα ταξίδια και απαιτητικά schedules. Ο Δεκέμβριος είναι πιο περίπλοκος μήνας και δεν έχω ακόμη κλειδώσει προορισμό. Αυτή τη στιγμή ζυγίζω τρεις επιλογές – Πράγα, Βέγκας ή Μπαχάμες.
Κάθε ένα έχει διαφορετικό πλεονέκτημα: άλλο field, άλλο περιβάλλον, άλλη ένταση. Θα αποφασίσω εκεί κοντά με βάση το timing και ποιο μέρος θα έχει μεγαλύτερο value εκείνη τη στιγμή. Μελλοντικά με ενδιαφέρουν και κάποια φεστιβάλ στην Ασία, γιατί τα fields είναι πιο «φρέσκα». Στόχος μου δεν είναι να παίζω παντού, αλλά να παίζω εκεί που πραγματικά αξίζει.
***
Και τρεις τελευταίες
Έχεις free τρίκλινο για Λας Βέγκας, ποιον αφήνεις έξω, Χιονίδη, Μελλίδη ή Crown;
Αν είχα τρίκλινο στο Vegas, δύσκολα θα άφηνα κάποιον έξω γιατί ο καθένας έχει τον ρόλο του. Ο Χιονίδης είναι ο “βασιλιάς” – φαγητό και γκρίνια πάνε πακέτο. Ο Μελλίδης είναι ο πιο τερματισμένος solverάς μας, τον βλέπω σαν αδερφό μου και είναι θέμα χρόνου να κάνει το μπαμ. Και ο Crown είναι από τους πιο εξελίξιμους, μπορεί να παίζει μέχρι να λιώσει η καρέκλα. Στην πραγματικότητα θα τους παραχωρούσα το τρίκλινο να μείνουν οι τρεις και εγώ θα πήγαινα να μείνω με τον Χαλκιώτη! Γιατί έναν τον διαχειρίζεσαι… τρεις ταυτόχρονα όχι!
Mε ποιον ξένο παίκτη τα βρήκες πιο… σκούρα στο τραπέζι;
Αυτός που με δυσκόλεψε περισσότερο ήταν ο Max Neugebauer. Το παίξιμo του ήταν απόλυτα balanced, δεν σου έδινε εύκολα πληροφορία, δεν ήξερες άμα κάνει thin value ή αν προστατεύει range. Σε έβαζε σε σκέψη από το preflop μέχρι το river. Και παρά το επίπεδο του ήταν πολύ συζητήσιμος και ευχάριστος στο τραπέζι, χωρίς ύφος και σταριλίκι. Σε στρατηγικό επίπεδο, οι πιο δύσκολοι αντίπαλοι είναι αυτοί που δεν έχουν «τρύπες» στο range τους δεν αφήνουν ξεκάθαρα σημεία προσαρμογής και δεν παίζουν autopilot. Είναι οι παίκτες που σε αναγκάζουν να αναλύεις σε βάθος γιατί γίνεται κάθε bet, όχι απλώς τι bet είναι. Οι πιο επικίνδυνοι δεν είναι αναγκαστικά οι πιο aggressive, αλλά οι balanced παίκτες που αλλάζουν ρυθμό χωρίς να το καταλαβαίνεις…
Είσαι tournament director κι έχεις σε τηλεοπτικό τελικό τραπέζι τον Martin Kabrhel, δίνεις ποινή με την πρώτη κουβέντα ή τον αφήνεις να… παραληρεί;
Η αλήθεια είναι ότι σε ένα τηλεοπτικό final table χρειάζεται ισορροπία. Δεν μπορείς να τον κόψεις αμέσως γιατί το broadcast χρειάζεται χαρακτήρες και ρυθμό. Θα τον άφηνα όσο παραμένει στα πλαίσια, αλλά θα του έβαζα ξεκάθαρα όριο. Με το που περάσει από entertainment σε ξεκάθαρη ενόχληση, τότε τρώει penalty. Καλό το show, αλλά όχι και να παρεκτρέπεσαι σε τουρνουά τέτοιου επιπέδου.
(21+| ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ:ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ)