Ηigh roller και πατέρας τριών παιδιών ο Sergey Lebedev, μίλησε στο gipsyteam για το παιχνίδι σε… αστρονομικά όρια, τη συγχώρεση του εαυτού σου και το πως ένας ημι-συνταξιοδοτημένος τρόπος ζωής ταιριάζει με τη συμμετοχή σε τουρνουά των $50.000.
Sergey, γεια σου! Ειλικρινά εξεπλάγην λίγο που σε είδα να συμμετέχεις φέτος στο WSOP. Πόσος καιρός έχει περάσει από την τελευταία φορά που πήγες στο Vegas;
Ερχόμουν στο World Series για πολλά συνεχόμενα χρόνια – από το 2010 έως το 2018 το έχασα μόνο μία φορά, και τότε για καλό λόγο: πήγα με φίλους στο Μουντιάλ στη Βραζιλία για να υποστηρίξουμε τη Ρωσία.
Παλιά είχαμε μια ομάδα (Anton, Maxim, Inner και Misha). Ζούσαμε μαζί, παίζαμε και χαλαρώναμε μετά τα τουρνουά, αλλά σταδιακά τα παιδιά άρχισαν να χάνουν το ενδιαφέρον τους για τα ταξίδια στο WSOP. Το 2018 πήγα για πρώτη φορά μόνος μου. Έμεινα σε ξενοδοχείο και έπαιζα κυρίως cash games αντί για τουρνουά – ήταν μια ασυνήθιστη εμπειρία.
Μετά από αυτό, έπρεπε να σταματήσω τα ταξίδια στο Vegas – για να πάρω τη βρετανική υπηκοότητα έπρεπε να περνάω έναν συγκεκριμένο αριθμό ημερών στο Λονδίνο, και αφού είχαμε ήδη πολλές οικογενειακές διακοπές, δεν γινόταν να χωρέσει και το Vegas στο πρόγραμμα. Μετά ήρθε ο COVID, οπότε αυτά τα ταξίδια ακυρώθηκαν εντελώς, και όταν ήρθησαν οι περιορισμοί, είχα πλέον σταματήσει και το WSOP.
Έπαιζα πολύ online, και το 2021-22 και στις αρχές του 2023 είχα μεγάλη επιτυχία. Ακόμα και οικονομικά, δεν είχε νόημα να αποσπάσω την προσοχή μου με τουρνουά και να διακόψω το παιχνίδι μου. Επιπλέον, έπαιζα short-deck, οπότε είχα χάσει την επαφή με την πραγματικότητα του hold’em.
Ωστόσο, η αγάπη μου για το Vegas παρέμεινε. Από την αρχή της περσινής χρονιάς άρχισα σιγά-σιγά να επιστρέφω στο live poker, αν και θα ήταν υπερβολή να το αποκαλέσουμε επιστροφή στα τουρνουά. Δεν παίζω πλέον καθόλου online – δεν μπορώ να συγκεντρωθώ στα χαμηλά stakes και αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν high-stakes παιχνίδια. Επίσης, το να παίζω τη νύχτα δεν ταιριάζει με τον τρόπο ζωής μου. Ουσιαστικά, δεν έχω ακόμα βρει πως να εντάξω άνετα το online poker στη ζωή μου.
Παρακολούθησα μερικές σειρές EPT χωρίς ιδιαίτερες προσδοκίες και μάλιστα είχα θέσει για τον εαυτό μου ένα «ταβάνι»: δεν θα έπαιζα τουρνουά με buy-in πάνω από $10.000. Σκέφτηκα ότι το να πουλήσω μερίδια για οτιδήποτε υψηλότερο θα ήταν υπερβολικά τολμηρό, αφού δεν είχα καμία προετοιμασία ή εμπειρία, ενώ το να ρισκάρω μεγάλα ποσά δικά μου θα ήταν υπερβολή.
Τελικά, το πρώτο μου ταξίδι στο EPT στο Παρίσι αποδείχθηκε εξαιρετικά επιτυχημένο – πήρα την 3η θέση στο τουρνουά των $10k με 500 συμμετοχές. Θα μπορούσα μάλιστα να έχω τερματίσει και ψηλότερα. Το τελικό τραπέζι ήταν απίστευτα εξαντλητικό· κανείς δεν ήθελε να αποκλειστεί, και όλοι οι short stack παίκτες κατάφερναν να κάνουν double-up. Κάποια στιγμή έκανα ένα αρκετά σοβαρό τεχνικό λάθος και δεν απέκλεισα τον Oliver Weiss, που τελικά κέρδισε το τουρνουά. Έπρεπε να καλύψω το all-in του, αλλά η κούραση, ο φόβος του αποκλεισμού και η έλλειψη εξάσκησης με επηρέασαν. Παρ’ όλα αυτά, αυτό το ταξίδι μού έδωσε αυτοπεποίθηση ότι εξακολουθώ να «το έχω».
Επίσης, σκέφτηκα ότι αφού είχα ήδη κερδίσει κάτι, μπορούσα να επιτρέψω στον εαυτό μου να χάσει κάτι κιόλας. Έτσι, στην επόμενη σειρά, στο Monte Carlo, μπήκα στο τουρνουά των $25k. Έφτασα ξανά στο τελικό τραπέζι, αλλά αυτή τη φορά τερμάτισα πέμπτος. Και πάλι, ένιωθα ότι θα μπορούσα να τα πάω καλύτερα – κάποια στιγμή ήμουν chip leader. Από την άλλη, μετά το παιχνίδι, ξεχνάς πάντα πόση τύχη χρειάζεται απλώς για να φτάσεις μέχρι τη δεύτερη μέρα.
Πέρσι δεν κατάφερα να πάω στο Vegas· είχα άλλα σχέδια. Όμως πήγα στο EPT της Πράγας και μπήκα κατευθείαν στο τουρνουά των $50k.
Bankroll management!
Ναι (γέλια). Αν το σκεφτώ τώρα, μάλλον ήταν περιττό. Το field αποτελούνταν αποκλειστικά από regs, δεν υπήρχαν πολλοί παίκτες, και ταυτόχρονα με το EPT διεξαγόταν και το WSOP Bahamas. Έτσι, δεν υπήρχε κανένας ερασιτέχνης στην Πράγα.
Στην αρχή παίζαμε όλοι σ’ ένα τραπέζι, μετά έγιναν δύο. Οι μισοί παίκτες ήταν δυνατοί ρωσόφωνοι regulars, αλλά παρ’ όλα αυτά κατάφερα να κρατηθώ μέχρι την 3η θέση. Και η λέξη «κρατήθηκα» εδώ είναι κυριολεκτική· σε κανένα σημείο του τουρνουά δεν είχα πάνω από τέσσερα ή πέντε starting stacks. Ο Nikita Kuznetsov κι εγώ ήμασταν μαζί και στο τελικό τραπέζι στο Παρίσι, και ξανασυναντηθήκαμε στην Πράγα. Εκείνος ήταν τεράστιος chip leader, σε κάποια φάση είχε δεκαπλάσιο stack από το δικό μου. Παρ’ όλα αυτά, ο Nikita αποκλείστηκε τέταρτος, κι εγώ τερμάτισα τρίτος. Πραγματικά κατάφερα να τους «αντέξω» όλους με εντυπωσιακό τρόπο.
Συνολικά, απόλαυσα πολύ τα ταξίδια μου στα EPT, και κάθε φορά κατάφερνα να επιστρέψω με κάποιο χρηματικό έπαθλο. Το σχέδιό μου ήταν να συνεχίσω να παίζω τη σειρά και φέτος, αλλά οι Stars ακύρωσαν το Παρίσι λόγω νομικών ζητημάτων, ενώ στο Monte Carlo αυτή τη φορά δεν μου βγήκε τίποτα – δεν έκανα καμία πρόοδο, και στο Main Event αποκλείστηκα επτά παίκτες πριν από τα χρήματα, αφού έπαιξα μάλλον με υπερβολική αυτοπεποίθηση.
Αποφασίσαμε να πάμε στο WSOP. Δεν ήθελα να μείνω πολύ· μου αρέσει το EPT γιατί μπορείς να παίξεις το Main Event και το High Roller, να πάρεις τη δόση σου από πόκερ μέσα σε μια εβδομάδα, να νιώσεις μέρος του κόσμου του πόκερ και μετά να επιστρέψεις σπίτι. Στο Vegas, όμως, μια εβδομάδα είναι πολύ λίγη.
Ευτυχώς, φέτος το πρόγραμμα ήταν βολικό – είχαν προγραμματιστεί τέσσερα high-stakes τουρνουά στη σειρά: ένα $25k 6-max, ένα $25k 8-max, και μετά τα high rollers των $50k και $100k. Πήγα με σκοπό να τα παίξω όλα. Έφτασα λίγο νωρίτερα για να συνέλθω από το ταξίδι, αλλά το jet lag με ταλαιπώρησε καθ’ όλη τη διάρκεια της παραμονής μου στο Vegas. Πριν από τα κύρια τουρνουά μου, εξασκήθηκα σε χαμηλότερα stakes και μάλιστα παραλίγο να κερδίσω το πρώτο μου τραπέζι σε ένα shootout.
Τελικά, αποφάσισα να παραλείψω το $100k tournament μετά τον τελικό του $50k. Όχι γιατί απογοητεύτηκα που τερμάτισα πέμπτος, αλλά γιατί δεν ήμουν σωματικά έτοιμος, και το field ήταν πολύ πιο δύσκολο.
Ας μιλήσουμε για το τουρνουά των $50k. Το τελικό τραπέζι ήταν πραγματικά θρυλικό. Πως σου φάνηκε;
Είχα βάλει αυτό το τουρνουά εξαρχής στο πρόγραμμά μου – τα γενέθλιά μου είναι στις 9 Ιουνίου, και το τουρνουά ξεκινούσε την ίδια μέρα, οπότε έπρεπε οπωσδήποτε να το κερδίσω! Τελικά έφτασα στο τελικό τραπέζι, αν και για να είμαι ακριβής, αυτό έγινε στη δεύτερη συμμετοχή μου, στις 10 Ιουνίου.
Αυτό ήταν το τελευταίο μου τουρνουά στο WSOP· είχα ήδη παίξει αρκετά και είχα αποκλειστεί σε διάφορα events, άλλοτε από δικά μου λάθη, άλλοτε από κακή τύχη. Συνολικά, η σειρά δεν πήγαινε πολύ καλά. Το πιο χαρακτηριστικό στιγμιότυπο ήταν ότι τρεις φορές έπιασα άσους στο button, και και τις τρεις φορές έχασα περισσότερα απ’ το pot. Στα τουρνουά των $25k μπήκα δύο φορές στο καθένα, και στο πρώτο αποκλείστηκα μέσα σε περίπου τρεις ώρες. Ένιωθα πως δεν μου πήγαινε καθόλου το all-in εκείνες τις μέρες.
Δεν τα πήγα καλά ούτε την πρώτη μέρα του τουρνουά των $50k· οι μάρκες μου είχαν σκορπιστεί, και προσπαθούσα απλώς να επιβιώσω με ένα short stack. Έκανα double-up απέναντι στον Martin Kabrhel αρκετές φορές – τρεις μόνο την πρώτη μέρα. Τη δεύτερη μέρα, ούτε τότε μπόρεσα να βρω ρυθμό· το stack μου μειωνόταν σταδιακά, μέχρι που αποκλείστηκα περίπου μιάμιση ώρα πριν κλείσει η εγγραφή. Συμβουλεύτηκα τα παιδιά, και μου είπαν πως αν ήθελα να ξαναμπώ, να το κάνω τελείως στο τέλος. Αν μπεις όσο πιο αργά γίνεται, αυξάνεις τις πιθανότητες να μπεις στα χρήματα, παρόλο που θα είσαι short stack στα blinds.
Έτσι, έκανα re-entry μαζί με μια ομάδα άλλων ριψοκίνδυνων παικτών, όλοι με stacks κάτω από 15 big blinds. Πολύ γρήγορα μπήκα all-in με 55 απέναντι σε 99, αλλά έπιασα set. Και μέσα σε κυριολεκτικά μισή ώρα, ήμουν πάλι «μέσα στο παιχνίδι» – πήρα μάρκες από τον Oliver Weiss, που δεν είχα καταφέρει να αποκλείσω στο Παρίσι, και μετά κέρδισα ένα μεγάλο pot με top pair απέναντι σε δύο αντιπάλους. Πριν το καταλάβω, το stack μου ήταν ήδη πάνω από το average.
Λίγο πριν το bubble, βρέθηκα ξανά στο ίδιο τραπέζι με τον Kabrhel. Καθόταν στα αριστερά μου, και συνολικά το τραπέζι ήταν εξαιρετικά δυνατό: Foxen, ο κορυφαίος Λιθουανός Dominykas Mykolaitis, Bryan Rast, Chino Rheem και Bryn Kenney. Με το stack που είχα, έπρεπε να παίξω σφιχτά, οπότε απλώς περίμενα να περάσουμε στα χρήματα.
Με έναν παίκτη να απομένει πριν το bubble, πιάνω ρηγάδες. Ο Kabrhel αμέσως μου κάνει μεγάλο bet, κι εγώ αποφάσισα να μη φανώ αδύναμος και έκανα γρήγορα all-in, ώστε να δείχνει λιγότερο σαν να είμαι στο top του range μου – μήπως είχε κάποιο χέρι που θα τον έκανε να διστάσει ανάμεσα σε call και fold. Τα stacks όμως ήταν τόσο βαθιά, που στην ουσία όλα κρίθηκαν τη στιγμή που έγινε το 3-bet.
Φτάνει το bubble, ο Kabrhel καίει το time-bank card του και κάνει call. Εγώ αμέσως ανοίγω τα φύλλα μου, αλλά μου λένε να περιμένω – είναι hand-for-hand. Ο Martin είχε ήδη δει τους ρηγάδες μου, οπότε τον ρωτάω τι κρατάει, κι εκείνος λέει: «Άσους». Με οποιονδήποτε άλλον παίκτη, ξέρεις ότι όντως έχει άσους, αλλά και πάλι είναι δύσκολο να κάνεις snap-call με τέτοιο χέρι. Δεν είχε σημασία βέβαια, το all-in είχε ήδη παιχτεί, αλλά ήταν ενδιαφέρον.
Στο διπλανό τραπέζι, όπως η τύχη θα το έφερνε, το χέρι τραβούσε ατελείωτα. Κι εγώ καθόμουν εκεί, σκεπτόμενος αν όντως θα μπορούσε να έχει άσους…
Σκέφτηκα ότι ο Kabrhel δεν θα έκαιγε ένα time-bank card απλώς για το θεαθήναι. Τελικά, γύρισε ένα φύλλο – άσο – και μετά ένα ρήγα, κι έτσι διπλασίασα. Δυστυχώς, ο καλός μου φίλος Pavel Plesuv αποκλείστηκε στο bubble σε εκείνο το χέρι. Είχε τεράστιο stack – όταν μείναμε πέντε παίκτες και σχηματίστηκε το TV table, το δικό μου stack ήταν μικρότερο απ’ το δικό του στο bubble. Παρεμπιπτόντως, κι εκείνος κρατούσε ρηγάδες. Οπότε η μοίρα μας φέρθηκε πολύ διαφορετικά.
Πως νιώθεις για τον Kabrhel; Έχεις ζήσει ποτέ κάποια δυσάρεστη εμπειρία μαζί του;
Ε, κοίτα… δεν το βουλώνει ποτέ στο τραπέζι. Μερικές φορές είναι πραγματικά αστείο, γιατί μιλάει ασταμάτητα. Υπήρχαν στιγμές με αστεία, όπως όταν έκανε πλάκα ότι ο Foxen είναι «ο γιος του Rast». Ήταν χαζό, αλλά είχε πλάκα: ο Foxen, ο Λιθουανός και ο Rast κάθονταν στη σειρά. Ο Foxen έκανε open από το button, ο Λιθουανός έκανε call από το small blind, και ο Kabrhel πετάει: «Ωχ όχι, μπαίνεις σε σάντουιτς, δεν θα τελειώσει καλά αυτό για σένα!» Μετά ο Rast, που είχε μικρό stack, πάει all-in, ο Foxen κάνει fold, και ο Λιθουανός το ίδιο.
Δεν μπορώ να πω ότι έχω αρνητικά συναισθήματα απέναντι του. Όσο έχω παίξει μαζί του, δεν έχω δει καμία πραγματικά κακή συμπεριφορά. Το ατελείωτο μπλα-μπλα-μπλα κουράζει λίγο, αλλά νομίζω ότι αυτός είναι ο τρόπος του να αντιμετωπίζει το στρες· δεν είμαι καν σίγουρος ότι έχει πάντα πλήρη έλεγχο του εαυτού του εκείνες τις στιγμές. Γενικά, πιστεύω πως κάποιοι άνθρωποι είναι υπερβολικά αυστηροί μαζί του, ενώ υπάρχουν παίκτες που λένε γι’ αυτόν πράγματα πολύ πιο άδικα.
Βέβαια, καμιά φορά παίζει εντελώς άσχημα χέρια – πραγματικά τραγικά. Δεν ξέρω αν μπορεί να θεωρηθεί regular σε τέτοια fields. Πιστεύω ότι πολλοί ερασιτέχνες από το Triton, που έχουν αφιερώσει χρόνο να δουλέψουν το παιχνίδι τους, είναι πιο δυνατοί απ’ αυτόν. Ένας regular που έχει μελετήσει στοιχειωδώς το παιχνίδι του και αγνοεί τη φλυαρία του, μπορεί εύκολα να τον διαλύσει.
Αλλά, για να είμαι ειλικρινής, μερικές φορές ήταν δύσκολο και για μένα να παίξω απέναντί του. Πρέπει να είσαι προετοιμασμένος, γιατί τέτοια φλυαρία, αν δεν είσαι ήρεμος και συγκεντρωμένος, μπορεί να σε προκαλέσει να εγκαταλείψεις, π.χ. μια μπλόφα. Όταν ξέρεις ότι ο άλλος θα γελάσει μαζί σου μετά το χέρι, δεν έχεις καμία όρεξη να το ακούσεις. Και με την ανάπτυξη του streaming, ειδικά στο Triton, αυτό γίνεται όλο και πιο σημαντικό. Ένας δυνατός παίκτης ξεχωρίζει γιατί δεν φοβάται να φανεί ανόητος. Δυστυχώς, αυτό δεν είναι πάντα εύκολο για μένα.
Κατάφερες κάπως να ξεπεράσεις αυτόν τον φόβο;
Είχα διαβάσει κάποτε μια μετάφραση του Galfond στο GipsyTeam, όπου έλεγε ότι κάθε παίκτης έχει τα δικά του δυνατά σημεία. Κάποιοι αγαπούν να κάνουν μπλόφες αλλά δεν τους αρέσει να κάνουν call, και το αντίστροφο. Πρέπει να γνωρίζεις τα δικά σου δυνατά στοιχεία και, κάθε φορά που σκέφτεσαι «Μάλλον έχει δυνατό χέρι, ας κάνω fold το bluffcatcher μου», να προσπαθείς να ελέγχεις τον εαυτό σου. Να αναρωτιέσαι: το κάνω γιατί πραγματικά πιστεύω ότι χάνω, ή απλώς γιατί νιώθω άβολα;
Δεν έχω κανένα πρόβλημα να κάνω μπλόφα online, αλλά μου αρέσει πολύ λιγότερο να κάνω call σε μπλόφα. Κατανοώ νοητικά την έννοια ότι πρέπει να έχεις δίκιο «κάπου-κάπου», ανάλογα με το μέγεθος του πονταρίσματος, αλλά συναισθηματικά δεν το έχω αποδεχτεί. Όταν κάνω call, θέλω να κερδίσω εκείνη τη στιγμή. Δυσκολεύομαι να αποδεχτώ ότι θα έχω δίκιο μόνο μία στις τρεις φορές.
Στο live παιχνίδι, έχω συνειδητοποιήσει ότι το να κάνω μπλόφα είναι στην πραγματικότητα ψυχολογικά δύσκολο για μένα – ειδικά στο river. Μερικές φορές καταφέρνω να υπερβώ τον εαυτό μου, αλλά κάποιες άλλες απλώς δεν μπορώ. Πιστεύω πως αυτό έρχεται με την εμπειρία και με μια πιο καθαρή κατανόηση των τεχνικών πτυχών του παιχνιδιού απ’ ό,τι έχω τώρα. Συνήθως, όταν δεν είσαι σίγουρος για τις κινήσεις σου, δεν θέλεις να κάνεις μπλόφα – κι ακόμα κι αν το κάνεις, αρχίζεις να αγχώνεσαι, περιμένοντας σχεδόν βέβαιος ότι θα σε κάνουν call.
Ποια απόδοση στο τελικό τραπέζι σου άρεσε περισσότερο;
Νομίζω ότι ο Jason Koon βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε εξαιρετική φόρμα. Δεν είναι μυστικό ότι είναι πολύ δυνατός παίκτης, αλλά στο παρελθόν η επιμονή του κάποιες φορές τον εμπόδιζε να αφήσει ένα bluffcatcher. Τον είχα προσέξει πριν από τις νίκες του στο Triton, όταν ακόμα δεν θεωρούνταν κορυφαίος. Τότε μου φαινόταν σαν ένας «απολογητής του street poker» – τον είχα δει να κάνει πραγματικά άγριες κινήσεις. Έχουμε παίξει αρκετά μαζί σε short-deck, οπότε ξέρω ότι είναι ικανός να εμβαθύνει πολύ στις τεχνικές λεπτομέρειες του παιχνιδιού. Μου δίνει επίσης την εντύπωση ότι είναι πολύ καλός στα life tells. Πιστεύω ότι αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο απόγειό του, τόσο ψυχολογικά όσο και τεχνικά.
Ο Lichtenberger έχει μια πολύ ευχάριστη παρουσία στο τραπέζι, αλλά ένιωσα ότι έπαιζε λίγο πιο ελεύθερα απ’ όσο έπρεπε – αν και μπορεί να κάνω και λάθος.
Ο Tollerene είναι πραγματικά ένας παίκτης που μπορείς μόνο να θαυμάζεις – τόσο για όσα έχει πετύχει στο πόκερ όσο και για τον τρόπο που παίζει. Στις μέρες μας, δεν επιτρέπεται καν η χρήση κινητών στα τελικά τραπέζια· τα παίρνουν πριν ξεκινήσει το TV table. Κι όμως, εκείνος καθόταν και έγραφε τα χέρια του σε χαρτοπετσέτες! Δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο. Είναι ένας παθιασμένος και αληθινά ερωτευμένος με το παιχνίδι άνθρωπος. Όσοι καταλαβαίνουν Omaha, λένε πως παίζει αψεγάδιαστα.
Ο Lesha Boyko είναι αναμφισβήτητα δυνατός παίκτης. Τα αποτελέσματά του μιλούν από μόνα τους, αλλά νομίζω ότι του λείπει ακόμα το μεγάλο “breakthrough” – περιμένω να κάνει εκείνο το μεγάλο χτύπημα. Ο Isildur ήταν στο στοιχείο του. Παίζει πολύ γρήγορα, μιλάει λίγο, και έχει ξεκάθαρα μια δική του, μοναδική κατανόηση του πόκερ. Είναι επίσης φανερό ότι δεν βλέπει streams του Triton· δεν χρησιμοποιεί τις νέες «σολβερίστικες» τεχνικές που έχουν μπει στο παιχνίδι. Το ένστικτό του και η φυσική του αίσθηση για το πόκερ τον βοηθούν να παίρνει σωστές αποφάσεις και να πιέζει όταν πρέπει. Σ’ εκείνο το τελικό τραπέζι είχε μεγάλο stack· θα μπορούσε να παίξει πιο επιθετικά, αλλά δεν φαινόταν να έχει διάθεση.
Πως νιώθεις όταν παίζεις σε τόσο “σκληρά” lineups; Πόσο άνετα αισθάνεσαι απέναντι σε κορυφαίους παίκτες, δεδομένου ότι τα MTT δεν είναι το δυνατό σου σημείο;
Έρχεται σε κύματα. Συνήθως στην αρχή είναι πιο άβολο, αλλά όταν προχωρήσω deep, νιώθω ότι έχω κάνει καλή δουλειά. Αυτός είναι, βασικά, ο λόγος που παίζω· απολαμβάνω αυτή τη «μάχη αντοχής». Φυσικά, θέλω αργά ή γρήγορα να κερδίσω ένα μεγάλο τουρνουά.
Γενικά, είμαι ήρεμος, εκτός κι αν τύχει κάποιο χέρι που με ταρακουνάει. Τα χειρότερα είναι εκείνα όπου δεν είμαι σίγουρος αν έπαιξα σωστά ή όχι, ειδικά αν χρειαστεί να κάνω fold.
Μπορείς να κάνεις ένα πολύ ακριβό λάθος σε ένα τελικό τραπέζι, αλλά σπάνια παίζεις πολύπλοκα χέρια με έντονη δράση, και αυτό είναι ψυχολογικά πιο δύσκολο για μένα. Ουσιαστικά, έχω παίξει short-stacked poker όλη μου τη ζωή, οπότε το γνωρίζω καλά – αν και πλέον υπάρχουν και εδώ κάποιες λεπτές διαφορές.
Για παράδειγμα, υπήρξε ένα hand λίγο πριν το bubble:
Ο Dominykas Mykolaitis ανοίγει για 80k με λίγο μεγαλύτερο stack από το δικό μου. Κάνω raise σε 225k με KQo και μου κάνουν 4-bet σε 525k. Το stack μου είναι γύρω στα 1.600–1.700k, οπότε, ως ένας fair παίκτης, κάνω fold.
Μετά συζήτησα αυτό το χέρι με τον Lesha Boyko – λέει ότι το fold είναι σωστό, αλλά μερικές φορές μπορείς να 5-bet. Δηλαδή, όχι all-in, αλλά ένα click-raise μισό stack και fold σε shove. Ένα 4-bet bluff είναι αρκετά ελεύθερο και κοινό εδώ, π.χ. με suited άσους, και θα έπρεπε να κάνουν shove με κάποια συχνότητα, αλλά στην πράξη είναι δύσκολο να το φανταστείς. Έτσι είναι… Και δεν είχα ιδέα ότι μπορείς να κάνεις 5-bet τόσο deep και να κάνεις fold σε shove. Όταν έπαιζα παλιά με capped hands και 20bb stacks, απλώς προχωρούσαμε all-in σε open raise, αλλά τώρα, χάρη στο ICM, βλέπεις και 3-bet/fold ακόμα και με 10bb stacks.
Δουλεύεις με κάποιον τρόπο τη στρατηγική σου στα MTT;
Αποφάσισα ότι δεν θα το κάνω – αν ξέρεις κάτι αλλά δεν μπορείς να το εφαρμόσεις στην πράξη, αυτή η γνώση θα δουλέψει ενάντια σου. Αν δεις κάτι κάπου αλλά δεν ταιριάζει στο σύστημά σου, μπορεί κι αυτό να είναι αρνητικό. Δουλεύω το παιχνίδι μου με τον παραδοσιακό τρόπο – συζητώντας χέρια με άλλους regulars. Αυτό με έχει βοηθήσει περισσότερο καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας μου. Καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο να αποκτήσεις πλήρη εικόνα έτσι, και υπάρχουν πολλά κενά, αλλά κατανοώ αρκετά πράγματα.
Έχω αποφασίσει να συγχωρώ τα λάθη μου. Αν μπω σε ένα μεγάλο τουρνουά, σίγουρα θα κάνω λάθη. Όλοι θα κάνουν, και μάλλον θα τα κάνω πιο συχνά από τους παίκτες που παίζουν ενεργά. Αλλά μόλις βρίσκεσαι στο τουρνουά, πρέπει να συγχωρείς τον εαυτό σου και να ελπίζεις ότι κάποια πράγματα θα πάνε καλά.
Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά η ελευθερία από προκαταλήψεις μπορεί μερικές φορές να είναι χρήσιμη – μπορεί να ξέρεις ότι πρέπει πάντα να κάνεις call σε μια συγκεκριμένη κατάσταση, αλλά βλέπεις ότι ο αντίπαλος value bets εκείνη τη στιγμή. Νομίζω ότι μερικοί παίκτες που παίζουν πολύ online δυσκολεύονται να παραβούν τη στρατηγική τους από φόβο ότι θα τους εκμεταλλευτούν. Αλλά όταν παίζεις μερικά τουρνουά το χρόνο, δεν χρειάζεται να ανησυχείς για αυτό.
Οι σειρές είναι για σένα περισσότερο ένα χόμπι στις διακοπές ή αφορά κυρίως το κέρδος χρημάτων;
Δεν βάζω ως υποχρεωτικό στόχο το να βγάλω χρήματα, γιατί αυτό συχνά οδηγεί σε απογοήτευση.
Σταμάτησα να παίζω online αρκετά απότομα· νομίζω ότι ακόμα δυσκολεύομαι να αποδεχτώ ότι χάνω την ταυτότητά μου ως παίκτης πόκερ. Αντικειμενικά, από όλα όσα θα μπορούσα να κάνω, το πόκερ είναι εκεί που έχω τη μεγαλύτερη εμπειρία, οπότε δεν μπορώ να τα παρατήσω όλα ξαφνικά, αν και πολλοί από τους φίλους μου το έχουν κάνει. Αποφάσισα ότι ο τωρινός τρόπος ζωής μου μου ταιριάζει καλύτερα – να πάω σε μια σειρά, να δω φίλους, να μπω στο κλίμα και, ιδανικά, να καταφέρω κάτι. Αν δεν πάει καλά, δεν πειράζει· κάνω πέντε ή έξι τέτοια ταξίδια το χρόνο, και δεν μπορώ να χάσω πολλά έτσι κι αλλιώς.
Ίσως, αν πάω σε μια μεγάλη επιτυχία, αλλάξει η στάση μου. Αλλά ελπίζω να συνεχίσουν να μου πηγαίνουν καλά τα πράγματα.
Πότε σταμάτησες να παίζεις online και γιατί;
Δεν έχω παίξει από το Νοέμβριο του 2023. Το 2023 ήταν η πιο επιτυχημένη χρονιά της καριέρας μου, και ταυτόχρονα αποδείχθηκε ότι ήταν η τελευταία μου χρονιά ενεργού παιχνιδιού. Δεν θα έλεγα «ποτέ», η κατάσταση μπορεί να αλλάξει, αλλά προς το παρόν δεν βλέπω πού θα μπορούσα να παίξω online.
Με λίγα λόγια, το πρόβλημα με το online πόκερ για μένα είναι ότι δεν είμαι πια έτοιμος να αφιερώσω το απαιτούμενο κόπο και νεύρα για να ανταγωνιστώ στο υψηλότερο επίπεδο· με κουράζει και με εξαντλεί. Και ο χρόνος που θα ήθελα να αφιερώσω στο πόκερ είναι εντελώς απροσδιόριστος για μένα. Ίσως θα μπορούσα να παίξω σε χαμηλότερα όρια, αλλά αυτό δεν με ελκύει αυτή τη στιγμή.
Τι και που έπαιξες κατά τη διάρκεια αυτής της πιο επιτυχημένης χρονιάς;
Στις εφαρμογές – μία από αυτές ήταν το PokerMaster, μετά μετονομάστηκε σε HHPoker. Τώρα δεν ξέρω καν αν υπάρχει ακόμα κάποιο παιχνίδι εκεί. Υπήρχαν πολλά high-stakes παιχνίδια όπου πουλούσα action, και τα όρια ήταν αστρονομικά. Μερικές φορές έπαιρνα μόνο 5% των κερδών.
Έπαιξα μερικά χέρια σε επταψήφια stakes. Ακόμα και με backing, το να κερδίζεις ή να χάνεις $100k σε μία συνεδρία είχε γίνει συνηθισμένο. Κέρδιζα πολύ πιο συχνά, κάτι που ήταν ευχάριστο. Συνολικά, ήταν μια επιτυχημένη χρονιά.
Ξαφνικά, το παιχνίδι μου άρχισε να χειροτερεύει, αλλά η συνήθεια του να κερδίζω παρέμενε. Έπεσα σε μια παγίδα – από τα μέσα του καλοκαιριού μέχρι τον Νοέμβριο συνέχιζα να παίζω πολύ, παρόλο που τα lineups είχαν σημαντικά χειροτερέψει. Τα αποτελέσματά μου, αναλόγως, επίσης χειροτέρεψαν. Στη συνέχεια έγινε σαφές ότι κάποια παιχνίδια ήταν άδικα, με παίκτες να παίζουν σε ομάδες και να βλέπουν πρακτικά τα φύλλα των άλλων, αλλά δεν ξέρω όλες τις λεπτομέρειες. Για αυτόν τον λόγο, κάηκα ψυχολογικά και σχεδόν μίσησα το πόκερ.
Παράλληλα, συνέχιζα να παίζω πολύ και ήμουν συνεχώς εξαντλημένος, με μια εμμονική επιθυμία να επιστρέψω στην κορυφή μου.
Ήταν εμφανές ότι άρχιζα να χάνω τον έλεγχο, και η ψυχολογική μου κατάσταση δεν ήταν καλή. Τελικά, αποφάσισα να σταματήσω και να πάρω ένα διάλειμμα, και όταν ήμουν έτοιμος να επιστρέψω, δεν υπήρχε πλέον πού να παίξω· το παιχνίδι είχε διαλυθεί. Ακόμα και σήμερα δεν υπάρχουν παιχνίδια στα stakes που θα μπορούσα να είχα προκριθεί το 2023, οπότε δεν υπάρχει πειρασμός να επιστρέψω.
Θα ήθελες να επιστρέψεις;
Χμμ… Οι προσδοκίες μου ήταν αντικειμενικά πολύ υψηλές, αλλά αυτά τα παιχνίδια με εξαντλούσαν πραγματικά και κλόνιζαν την εμπιστοσύνη μου στην αγάπη μου για το πόκερ. Πρέπει επίσης να καταλάβεις ότι το short deck είναι πολύ επαναλαμβανόμενο, με πολλά preflop all-ins με κοντινό equity. Νιώθω σαν να παίζω το ίδιο παιχνίδι ξανά και ξανά. Αλλά κατάφερα να διπλασιάσω το bankroll μου σε λίγους μήνες, οπότε δεν έχω παράπονο. Οπότε ναι, πιθανώς θα επέστρεφα.
Είχα επίσης την αίσθηση ότι όλοι γύρω μου είτε είχαν καταλάβει το παιχνίδι μου και τι ακριβώς έκανα, είτε ξαφνικά έμαθαν να παίζουν καλά. Τώρα το αποδίδω στο άδικο παιχνίδι. Διαφορετικά, πως να εξηγήσω ότι μια μέρα ήμουν αντικειμενικά πολύ πιο δυνατός από το field, και την επόμενη σταμάτησα εντελώς να κερδίζω;
Όταν πλησιάζεις τα 40, αρχίζεις να αναρωτιέσαι ποιο μπορεί να είναι το σημείο εξόδου σου. Αν τα παιχνίδια είναι τόσο high-stakes που μπορείς εύκολα να χάσεις το μισό bankroll σου χωρίς καμία εγγύηση να το ανακτήσεις, αυτό είναι λόγος να αμφισβητήσεις αν αξίζει. Όταν έχεις ένα regular παιχνίδι και ξέρεις ότι αν κάνεις μια κακή κίνηση μπορείς να ανακτήσεις τις απώλειες, είναι εντελώς διαφορετική ιστορία. Αυτό δεν είναι η κατάσταση για τους περισσότερους παίκτες αυτή τη στιγμή.
Στο πόκερ, δεν αρκεί να κερδίζεις πολλά χρήματα· πρέπει επίσης να βγάζεις χρήματα από αυτά, και αυτό δεν συσχετίζεται πάντα με καλές ικανότητες στο παιχνίδι. Αμέτρητοι άνθρωποι έχουν κερδίσει τεράστια ποσά, περίμεναν να βγάζουν εκατομμύρια το χρόνο, και τώρα είναι φτωχοί ή χρεωμένοι.
Έχεις σταματήσει να παίζεις online, οπότε έχεις πολύ ελεύθερο χρόνο. Τι κάνεις με αυτόν;
Έχω τρία παιδιά, οπότε ο χρόνος γεμίζει από μόνος του. Δεν κάθομαι απλώς· ζω, φροντίζω το σπίτι, περνάω χρόνο με την οικογένεια, παίζω πολύ τένις, και μαθαίνω λίγα πράγματα για επενδύσεις. Συνολικά, ζω μια χαλαρή, ημι-συνταξιοδοτική ζωή.
Έχεις σχέδια να αντικαταστήσεις το πόκερ με κάτι άλλο;
Νομίζω ότι είναι πρακτικά αδύνατο να αντικατασταθεί το πόκερ, και δεν θέλω να το κάνω, τουλάχιστον προς το παρόν. Αυτό είναι και το πλεονέκτημα και το μειονέκτημα του πόκερ – είναι πολύ εντατικό σε πνευματικό επίπεδο. Δεν νομίζω ότι θα βρω κάτι συγκρίσιμο. Το επιχειρείν είναι μια επιλογή, αλλά δεν έχω καμία καλή ιδέα και δεν θέλω να ψάχνω κάτι απλώς για να έχω. Η κατάσταση ευνοεί το να σταματήσω από την ενεργό εργασία.
Θα φτάσουν τα χρήματα για όλη σου τη ζωή;
Νομίζω ναι. Αν ζήσω όπως τώρα, θα διαρκέσουν πολύ καιρό. Φυσικά, τα πάντα μπορούν να αλλάξουν και οι μαύροι κύκνοι πάντα υπάρχουν. Νομίζω ότι θα μπορώ πάντα να βγάζω κάποια χρήματα μέσω του πόκερ, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.
Πολλοί άνθρωποι αυξάνουν τις δαπάνες τους ώστε να είναι συνεχώς σε άγχος για το αν πρέπει να κερδίσουν περισσότερα. Κάποιες φορές πηγαίνω στο Μονακό και σε παρόμοια μέρη, και νομίζω ότι είναι σχεδιασμένα να σου δίνουν την αίσθηση ότι είσαι χαμένος. Όλα γύρω σου φαίνεται να λένε: «Ρε φίλε, είναι πολύ νωρίς να χαλαρώσεις, πρέπει να ανεβάσεις το παιχνίδι σου. Ο γείτονάς σου έχει ήδη 10 αυτοκίνητα, κι εσύ μόνο πέντε!»
Δεν μπορώ καν να αγοράσω ένα σπίτι στο Λονδίνο. Έχω τα χρήματα, αλλά θα ήταν πολύ μεγάλο ποσό να το πληρώσω με μια φορά. Είναι εύκολο να σκεφτείς τόσα έξοδα που θα ξοδέψεις γρήγορα οποιοδήποτε ποσό, αλλά αν απλώς ζεις χωρίς να αρνείσαι τίποτα στον εαυτό σου, θα διαρκέσει για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα. Ελπίζω.
Ξέρεις τι γίνεται αυτές τις μέρες με το short deck; Πριν πέντε χρόνια φαινόταν ότι όλοι το έπαιζαν, αλλά τώρα δεν ακούγεται τίποτα.
Το boom έχει σίγουρα περάσει. Η PokerStars είναι προφανής, αλλά και η GG έχει δει πολύ λιγότερη δράση από τότε που έκλεισαν τα VIP παιχνίδια. Υπάρχει ακόμα κάποια δράση στα American rooms, αλλά από ό,τι καταλαβαίνω, η δράση εκεί είναι πολύ σκληρή, κυρίως regs.
Βασικά, όταν διάβαζα συνεντεύξεις παικτών από το CoinPoker cash game championship, μου φαινόταν ότι οι περισσότεροι ήταν απλώς ενδιαφερόμενοι για το άθλημα, και το κέρδος χρημάτων ήταν δευτερεύον. Κάποιος είπε και κάτι σαν: «Όταν υπάρχει ερασιτέχνης στο τραπέζι, ο εγκέφαλός σου γίνεται αργός και αρχίζεις να παίζεις χειρότερα, αλλά όταν υπάρχουν μόνο regs, τότε μπορούμε να δώσουμε το 100%». Θαυμάζω αυτή τη νοοτροπία, αλλά σίγουρα δεν είναι για μένα τώρα. Είναι ένα πλήρες άθλημα που απαιτεί απόλυτη αφοσίωση.
Αν κοιτάξεις τους νεαρούς στο Triton, φαντάζομαι ότι αφιερώνουν 8–10 ώρες την ημέρα στο παιχνίδι – έτσι ήμουν κι εγώ κάποτε. Μερικές φορές διαβάζω την ιστορία του Petrangelo – ξυπνάει, κάνει πρωινό, και ξεκινάει – πρέπει να παρακολουθεί όλα τα broadcasts, να καταλάβει ποιος έβαλε τι, γιατί και πώς. Είναι πραγματικό άθλημα, χωρίς αστεία.
Δεν νομίζω ότι πρέπει να μπεις σε ένα σημείο όπου δεν μπορείς να αντέξεις. Πρέπει να καταλάβεις τι μπορείς και τι δεν μπορείς να θυσιάσεις. Υπάρχουν πολλές ιστορίες με regulars που ήδη ήταν σε φθίνουσα πορεία, αλλά κατάφεραν να συγκεντρώσουν μερικά εκατομμύρια πριν καταλάβουν ότι δεν τα κατάφερναν. Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί είναι να συνεχίσεις να παίζεις ενώ όλοι οι άλλοι, εκτός από εσένα, σε θεωρούν ερασιτέχνη.
Αν συνειδητοποιήσεις ότι είσαι περισσότερο ερασιτέχνης, δεν πειράζει. Δύσκολα θα έλεγα ότι είμαι ερασιτέχνης, αλλά μερικές φορές βρίσκομαι σε ομάδες όπου πιθανώς είμαι ένας από τους αδύναμους κρίκους. Αλλά το γνωρίζω αυτό· διαφορετικά είναι εύκολο να χάσεις πολύ ή ακόμα και τα πάντα.
Δεν είσαι καλός επειδή δεν θέλεις να καταβάλεις τόσο μεγάλη προσπάθεια, ή είναι πιο πιθανό ότι απλώς δεν μπορείς;
Μίλησα με τον Mikita Bodyakovsky, και είπε ότι το να παίζεις high-stakes τουρνουά online δεν είναι η καλύτερη ιδέα από άποψη χρημάτων, αλλά πρέπει να τα παίζεις – για να συνηθίσεις το παιχνίδι, να γνωρίσεις τους αντιπάλους σου και τι μπορούν να κάνουν. Έτσι θα βρεθείς σε δύσκολες καταστάσεις, και όταν συμβεί κάτι αντίστοιχο στους Triton finals, θα ξέρεις καλύτερα τι να κάνεις. Πολλοί top παίκτες παίζουν online απλώς για να διατηρούν τη φόρμα τους, ώστε να μπορούν να συμμετέχουν σε high-stakes τουρνουά, να παρακολουθούν τις τελευταίες τάσεις και να κατανοούν τι κάνουν οι νεότεροι παίκτες.
Εγώ δεν κάνω τίποτα από αυτά. Τα κενά που πρέπει να καλύψω είναι πολύ μεγαλύτερα από αυτά ενός MTT regular. Έχω πολλά να προλάβω και μια ριζική αλλαγή τρόπου ζωής. Είναι ένα ολόκληρο project. Συνολικά, απαιτεί μεγάλη προσπάθεια, και τι θα αποκομίσω δεν είναι εντελώς σαφές. Οι προσδοκίες μου για το online παιχνίδι είναι, ελπίζω, σχεδόν μηδενικές.
Ίσως, όταν τα παιδιά μεγαλώσουν και θέλω να πηγαίνω σε κάθε Triton, θα χρειαστεί να αλλάξω προσέγγιση. Προς το παρόν, παίζω περίπου 50 τουρνουά το χρόνο. Για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια ολόκληρου του τελευταίου final, δεν είχα καν δύσκολες αποφάσεις, και συχνά τα φύλλα παίζονται μόνα τους.
Αυτή τη στιγμή ζω μια ημι-συνταξιοδοτική, ημι-ερασιτεχνική ζωή, και αυτό με ταιριάζει απόλυτα. Αλλά μέσα σε αυτό το πλαίσιο, θέλω ακόμα να προοδεύω, κάνοντας ό,τι μπορώ και έχω χρόνο για. Κατά τη διάρκεια των σειρών, προσπαθώ να συζητώ δύσκολες καταστάσεις με τους άλλους παίκτες, για να αποκομίσω κάποιες έννοιες και ιδέες.
Μένεις στο Λονδίνο εδώ και καιρό. Πως σου φαίνεται η πόλη και έχεις σχέδια να μετακομίσεις;
Ναι, σχεδόν εννέα χρόνια. Η σχέση μου με το Λονδίνο ήταν στα πάνω και κάτω – στην αρχή μου άρεσε πραγματικά τα πάντα, υπήρχε ένα στοιχείο νέου και αίσθηση περιπέτειας, το οποίο δημιουργήσαμε εμείς οι ίδιοι, αφού δεν υπήρχαν σοβαροί λόγοι να φύγουμε από τη Ρωσία. Σήμερα, είναι σπάνιο να το κάνει κάποιος αυτό εκουσίως, απλώς επειδή το θέλει.
Με τον καιρό, άρχισε να με κουράζει. Επιπλέον, είμαι συνηθισμένος σε συχνά ταξίδια, οπότε κατά τη διάρκεια του COVID, άρχισα να αμφιβάλλω αν αξίζει να μένω εδώ. Η ζωή είναι αντικειμενικά ακριβή· μπορείς να βρεις κάτι παρόμοιο πιο φθηνά.
Πρόσφατα σκεφτόμουν να μετακομίσω στην Πορτογαλία, μετά στην Αυστρία και ακόμα και στη Λιουμπλιάνα, όπου έχω πολλούς φίλους τώρα.
Τώρα ηρέμησα και έβαλα τις σκέψεις για μετακόμιση σε αναμονή. Νομίζω ότι αυτό οφείλεται κυρίως στην έλλειψη νοητικής δραστηριότητας – όταν σταμάτησα το πόκερ, ένιωσα ότι χρειάζομαι ένα άλλο project να το αντικαταστήσει. Νομίζω ότι η επιλογή ενός τόπου και ο σχεδιασμός της μετακόμισης έχει γίνει για μένα σαν ένα υποκατάστατο, στο οποίο μπορώ να εμβαθύνω και να ασχοληθώ πλήρως.
Κατά τον σχεδιασμό, συνειδητοποίησα ότι έχω τρία παιδιά. Αν και μετακομίσαμε πριν πολύ καιρό – η μεγαλύτερη κόρη μου ήταν 5,5 χρονών τότε και η μικρότερη 18 μηνών – εξακολουθούν να νιώθουν Ρώσοι στο Λονδίνο. Και για τη μεγαλύτερη, αυτό είναι πρόβλημα· λέει ότι δεν νιώθει σαν στο σπίτι της στο σχολείο με τους Άγγλους μαθητές. Ο γιος μου έχει ενσωματωθεί πολύ καλύτερα.
Τα παιδιά ήδη έχουν δύο κουλτούρες στις οποίες νιώθουν κάποια σύνδεση σε διαφορετικό βαθμό. Αλλά να φέρεις ένα παιδί σε μια τρίτη χώρα – με νέα γλώσσα, νέα κουλτούρα, νέους ανθρώπους – θα είναι ακραία στρεσογόνο. Είναι άλλο πράγμα όταν οι συνθήκες το επιβάλλουν, αλλά δεν υπάρχει λόγος να υποβάλλεις τα παιδιά σε τέτοιο βάρος χωρίς λόγο.
Δεν αποκλείω την πιθανότητα να μετακομίσω κάποια στιγμή, αλλά θα είναι καθαρά μια expat εμπειρία. Δεν θα προσπαθείς να ενταχθείς στην κουλτούρα, δεν θα προσπαθείς να περάσεις ως ντόπιος, αν και εδώ αυτό δεν λειτουργεί και τόσο καλά.
Το να μεγαλώνεις τρία παιδιά είναι πολύ πιο δύσκολο από το να μεγαλώνεις ένα;
Εξαρτάται πολύ από τα παιδιά. Εδώ είναι αρκετά ανταγωνιστικά, παλεύουν για την προσοχή των γονιών τους. Μερικές φορές μπορεί να είναι κουραστικό. Αλλά δεν νομίζω ότι τα αδέλφια πρέπει να τρελαίνονται το ένα για το άλλο· η απόφαση για περισσότερα παιδιά ανήκει στους γονείς.
Τα παιδιά έχουν διαφορά ηλικίας – τέσσερα και επτά – οπότε όλοι ήταν μικροί για αρκετό καιρό. Αλλά μπορεί να είναι στρεσογόνο. Τα ταξίδια μαζί με πέντε άτομα μοιάζουν με συνεχή κονσέρτα, με όλους να τσακώνονται και να νευριάζουν μεταξύ τους. Αλλά είναι διασκεδαστικό.
Παίζεις πόκερ σχεδόν είκοσι χρόνια. Κοιτάζοντας πίσω, ποια είναι τα πιο αξέχαστα στιγμιότυπα;
Οι πιο έντονες συναισθηματικές εμπειρίες, όπως για πολλούς άλλους, ήταν στον πρώτο χρόνο παιχνιδιού. Ήταν η εισαγωγή μου στο πόκερ, και σύντομα άρχισα να αποκτώ ρυθμό. Χθες, να χάσω $200 θα ήταν καταστροφή, και σήμερα να είσαι θετικός $1.000! Όλα συνέβαιναν τόσο γρήγορα, ήσουν και νευρικός και ενθουσιασμένος. Επιπλέον, ήμουν απίστευτα ενδιαφερόμενος για το ίδιο το πόκερ, και μέχρι ένα βαθμό αυτό ισχύει ακόμα, αλλά τότε σκεφτόμουν το παιχνίδι συνεχώς. Συνέχισα τις σπουδές για δύο χρόνια ακόμα και αποφοίτησα, αλλά ό,τι σκεφτόμουν ήταν μόνο πόκερ.
Είμαι απίστευτα ευγνώμων στο πόκερ – είναι ένα παιχνίδι που μπορεί να σε απασχολεί πνευματικά από την αρχή μέχρι το τέλος. Απεριόριστο. Στην αρχή της καριέρας μου, νόμιζα ότι ανακαλύπτω νέα κόλπα, αλλά 18 χρόνια αργότερα, αποδεικνύεται ότι είναι ένα ατελείωτο πεδίο για εξερεύνηση. Ιδιαίτερα στα τουρνουά – προκύπτουν συνεχώς μοναδικές καταστάσεις, μπορείς να βασιστείς σε μια ορισμένη βάση, αλλά ταυτόχρονα δρας στο εδώ και τώρα. Δεν υπάρχει μία σωστή απόφαση. Ίσως να υπάρχει σε έναν ιδανικό κόσμο, αλλά παίζεις απέναντι σε έναν συγκεκριμένο αντίπαλο, με τον οποίο μια τεχνικά σωστή απόφαση μπορεί να είναι λάθος. Αυτό είναι που με συναρπάζει πραγματικά στο πόκερ.
Σωστά, υπάρχουν και αρνητικές πλευρές. Ήμουν απίστευτα τυχερός· το παιχνίδι με έφερε σε επαφή με έναν τεράστιο αριθμό υπέροχων ανθρώπων – ανταποκρινόμενων, καλών και ειλικρινών. Δυστυχώς, δεν μπορεί να το πει ο καθένας. Σε όλη μου την καριέρα, είχα μόνο μερικές ανεξόφλητες οφειλές, και μόνο μία από αυτές ήταν εντελώς χαμένη. Έτσι, σε 18 χρόνια πόκερ, είχα μόνο ένα χρέος. Νομίζω ότι το παράκανα.
(21+| ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ:ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ)