Ο Derek Walters μίλησε στο podcast Table 1 για τις θεμελιώδεις διαφορές μεταξύ του πλήρους backing και της αγοράς μεριδίων, μοιράστηκε την ιστορία του στο πόκερ και έδωσε συμβουλές σε αγοραστές και πωλητές μεριδίων για το World Series του 2025.

Εντάξει λοιπόν, κάτι λίγο διαφορετικό αυτή την εβδομάδα στο podcast. Έχουμε τον Derek Walters. Ίσως να μην είναι και τόσο γνωστός σε πολλούς από εσάς εκεί έξω, αλλά παίζει μεγάλο ρόλο στον χώρο του poker staking. Και με το WSOP στο Λας Βέγκας ξέρω πως θα μπείτε στον πειρασμό να αγοράσετε ένα μερίδιο κάποιου παίκτη, σε κάποιο τουρνουά, κάπου. Οπότε ο Derek είναι εδώ για να μας πει πως γίνεται αυτό σωστά και να μας διηγηθεί την ιστορία του. Ευχαριστούμε που ήρθες, Derek.

Ναι, χαίρομαι που είμαι εδώ. Ευχαριστώ που με καλέσατε.

Ωραία λοιπόν, αυτό που κάνουμε συνήθως είναι να πηγαίνουμε πίσω στον χρόνο, στην περίοδο που πρωτογνώρισες το πόκερ και ίσως συνειδητοποίησες ότι τελικά δεν θα… προσφέρεις και τόσο πολύ στην κοινωνία. Οπότε, γιατί δεν μας πας πίσω στα παιδικά σου χρόνια; Παίζατε τυχερά παιχνίδια μεγαλώνοντας ή κάτι τέτοιο; Παιχνίδια στρατηγικής με την οικογένεια;

Όχι και τόσο με την οικογένειά μου, αλλά σίγουρα με τους φίλους μου όταν ήμουν μικρότερος. Μπορώ να το εντοπίσω πίσω όταν έπαιζα Magic: The Gathering, γύρω στα 13 ή 14. Μετά αρχίσαμε να παίζουμε home games με $5 buy-in στα σπίτια μας, πόκερ στο υπόγειο των γονιών κάποιου. Εκεί κατάλαβα ότι είχε πολύ περισσότερα λεφτά από το Magic. Αυτό ήταν που με έκανε να ασχοληθώ σοβαρά – προς το τέλος του λυκείου και μετά στο πανεπιστήμιο. Τότε άρχισα να παίζω πιο σοβαρά, να διαβάζω και να παίζω πολύ online poker. Έτσι ξεκίνησα. Δηλαδή… τώρα είμαι 36, οπότε αυτό ήταν στις αρχές με μέσα του 2000.

Party Poker ήταν η πρώτη μου πλατφόρμα. Νομίζω έβαλα χρήματα για πρώτη φορά όταν ήμουν γύρω στα 16. Πήρα την πιστωτική της μαμάς μου και έπαιζα Limit Hold’em. Δεν είχα ιδέα τι έκανα. Ήταν η φάση του λυκείου. Τα πρώτα ένα-δύο χρόνια απλώς πατούσα κουμπιά. Μετά, όταν πήγα στο πανεπιστήμιο, άρχισα να παίζω No Limit, κυρίως cash games σε PokerStars, Full Tilt, αλλά και σε μερικά μικρότερα sites, γιατί ήμουν cash game player. Μου άρεσαν αυτά τα μικρότερα sites γιατί κάποιες φορές είχαν πιο «fishy» παίκτες.

Ποιο ήταν το online παρατσούκλι σου;

Είχα διαφορετικά σε κάθε πλατφόρμα. Οι περισσότεροι με ξέρουν από το Two Plus Two παλιά. Εκεί ήμουν Curative. Τα ονόματά μου στην PokerStars ή στο Full Tilt δεν τα ήξερε κανείς.

Οπότε δεν μπορούσες να κερδίσεις σε τουρνουά και αποφάσισες να κάνεις backing. Κατάλαβα.

Όχι, ίσα-ίσα. Έχω μερικά αποτελέσματα στο Hendon Mob, μεταξύ αυτών και μια 3η θέση σε WPT. Το 2018 και το 2017 είχα καλές πορείες σε WPT events. Πήγαινα αρκετά καλά την εποχή του online, αλλά πάντα ήμουν cash game player. Σπούδαζα, είχα δύσκολο πρόγραμμα, και κάθε Σαββατοκύριακο έβγαινα με τους συγκάτοικούς μου και παρ’ όλα αυτά κατάφερνα να παίζω και πόκερ. Δεν μπορούσα να παίξω τουρνουά γιατί δεν είχα οχτώ ώρες διαθέσιμες. Είχα καμιά ώρα κενό ανάμεσα σε μαθήματα, οπότε έπαιζα sit and gos ή κάτι παρόμοιο.

Πάντως, στο τρίτο έτος στο ASU είχα μία πολύ δυνατή νίκη. Εκείνη την περίοδο είχα γνωρίσει τους άλλους τρεις παίκτες του πόκερ στην πανεπιστημιούπολη. Ήταν ένα χρόνο μικρότεροι: οι φίλοι μου ο Jake, ο Greg και ο AJ. Νοικιάσαμε ένα σπίτι όλοι μαζί εκτός campus και παίζαμε τουρνουά παρέα. Ένα Σάββατο παίζαμε session και ήταν mini FTOPS. Έπαιξα σ’ ένα διήμερο τουρνουά six-max με $200 buy-in. Πέρασα στη Day 2, οπότε συνεχίσαμε να παίζουμε την επόμενη μέρα, Κυριακή, αλλά μας κόπηκε το ίντερνετ. Μπήκαμε όλοι στο βαν ενός φίλου και πήγαμε στο πανεπιστήμιο, στη βιβλιοθήκη. Δεν θυμάμαι πόσες ώρες έπαιζα ακόμα από εκεί, αλλά πρέπει να ήταν 6 ή 7 ώρες. Τελικά κέρδισα το τουρνουά και πήρα $120.000! Εκείνη ήταν η πρώτη φορά που το bankroll μου πέρασε τα 10 χιλιάρικα ή κάπου εκεί.

Α, οπότε αυτό ήταν ένα τεράστιο βήμα για σένα. Μου θυμίζει την ιστορία του Ryan Depaulo, που κέρδισε ένα bracelet από το αυτοκίνητό του επειδή του έπεσε το ίντερνετ.

Ναι, είδα το βίντεο που ανέβασε μετά, που πανηγύριζε στο πάρκο. Ήταν φοβερό.

Πάντως, ήσουν αρκετά πειθαρχημένος που δεν το παράτησες κατευθείαν για να γίνεις επαγγελματίας. Εγώ είχα ένα cash των $3.000 στο δεύτερο έτος και είπα, «ΟΚ, τέλος, αυτό ήταν». Οπότε μπράβο σου γι’ αυτό.

Τα παιχνίδια τότε ήταν τόσο soft, οπότε μάλλον ήταν σωστή κίνηση. Είχα υποτροφία, οπότε ήταν σαν να είναι «δωρεάν». Αν το σκεφτώ τώρα, λέω, γιατί τελείωσα; Μισούσα τα μαθήματα της τελευταίας χρονιάς.

Αυτό, πάντως, ήταν που με έκανε να κολλήσω με τα τουρνουά. Πριν από αυτό ήμουν καθαρά cash player, online six-max, στα $1/$2 ή $2/$4 ή κάτι τέτοιο. Είχα αρχίσει να δουλεύω με ένα coach, συμμετείχα σε ένα πρόγραμμα προπόνησης με τον Jay Carver, δηλαδή τον Jason Somerville – οι περισσότεροι τον ξέρουν. Ήταν tournament player, κι εγώ έπαιρνα coaching απ’ αυτόν. Αλλά τότε έλεγα, «Εγώ δεν πρόκειται να παίξω τουρνουά, δεν μου χρησιμεύει και τόσο αυτό». Μετά όμως που κέρδισα εκείνο το τουρνουά, είπα, «Α, ναι, αυτά είναι πολύ soft. Και είναι και διασκεδαστικά».

Ωραία, αυτό ήταν νωρίς – είπες ότι ήσουν στο τρίτο έτος, δηλαδή περίπου 20 χρονών. Όταν έκλεισες τα 21 και μπορούσες πλέον να παίζεις live τουρνουά, μπήκες κατευθείαν στα live streets;

Η μετάβαση στο live ήταν δύσκολη. Νομίζω ότι πήγα στο PCA την επόμενη χρονιά και τότε ήταν που γνώρισα επιτέλους άλλους επαγγελματίες παίκτες πόκερ. Ήταν πολύ ωραίο.

Ναι, βλέπω τώρα τα payouts από εκείνο το τουρνουά στην Arizona State. Πρώτη θέση $336K, δεύτερη $167K, και μετά πέφτει σχεδόν στο μισό σε κάθε θέση μέχρι που στην όγδοη παίρνεις $10K. Πρέπει να ήταν ταυτόχρονα απογοητευτικό και ενθουσιαστικό.

Ήταν. Δηλαδή, να κάνεις final table στην πρώτη σου προσπάθεια σε live τουρνουά – ήμουν on fire – αλλά ναι, τα payouts ήταν σκληρά.

ΟΚ, οπότε είσαι πολύ κοντά με τον Jake, κι εκείνος είχε ένα τεράστιο σκορ. Κι εσύ, ως αγοραστής μεριδίων, είχες μερίδιο και από το Main Event;

Ναι, όλο εκείνο το run στο Main Event ήταν τρελό για εμάς. Νομίζω ήταν η δεύτερή μου πλήρης χρονιά στο Vegas για το World Series of Poker. Ο Jake ήταν 21 τότε, εγώ γύρω στα 23. Έπαιξα όλο το Series. Ήμασταν συγκάτοικοι, είχαμε νοικιάσει Airbnb. Ο Jake ήταν ακόμα στο πανεπιστήμιο, αλλά ήταν από τους καλύτερους μας φίλους, οπότε ερχόταν για καμιά-δυο βδομάδες. Τον πείσαμε να παίξει το Main. Εκείνη την εποχή έπαιζε $35 cash games στο καζίνο, δεν είχε καμία μεγάλη επιτυχία, αλλά ήταν… monster. Βάλαμε εμείς το μεγαλύτερο μέρος του buy-in.

Η ιστορία του σ’ εκείνο το τουρνουά ήταν απίστευτη. Κάθισε με τον Phil Ivey την πρώτη μέρα και ουσιαστικά τον διέλυσε σε τεράστια pots. Έπαιξε απίστευτα σε όλο το τουρνουά και έφτασε μέχρι το final table. Τερμάτισε τρίτος για $3,500.000! Ήταν μακράν το μεγαλύτερο σκορ μου από staking. Και ακόμα είναι.

Είχα τελικά γύρω στο 17% από εκείνο το σκορ, και αρκετοί από τους άλλους συγκάτοικούς μου είχαν επίσης μεγάλα μερίδια.

Γύρω στη Day 6 ή 7, όταν έχουν μείνει 20 ή 30 άτομα, αρχίζει να γίνεται σουρεαλιστικό. Πριν απ’ αυτό, λες, «Οκ, πάει καλά, ίσως κάνει ένα σκορ $50k ή $80k. Πολύ ωραίο». Και ξαφνικά αρχίζει να φαίνεται αληθινό – ότι μπορεί πραγματικά να φτάσει το final table. Είναι σαν, «Ωχ Θεέ μου, αυτό μπορεί να είναι τεράστιο».

Το θυμάμαι ζωντανά. Ήμασταν με άλλους φίλους που είχαν μερίδιο, στο Rio, παρακολουθούσαμε τα updates του PokerNews, κάναμε refresh κάθε λεπτό. Και ιδρώναμε με το ποιος θα είναι ο τελευταίος που θα αποκλειστεί – ποιος θα τερματίσει 10ος. Νομίζω εκείνη τη χρονιά δύο γυναίκες βγήκαν 10η και 11η – και οι δύο ήταν πολύ καλές επαγγελματίες, αν και δεν θυμάμαι τα ονόματά τους. Οπότε εμείς ήμασταν τρελά χαρούμενοι για τον Jake, αλλά όλοι οι υπόλοιποι ήταν λίγο απογοητευμένοι. Ήθελαν πολύ να δουν μια γυναίκα στο final table.

Μετά υπήρχε και το μεγάλο διάστημα πριν τους November Nine. Μια μεγάλη παύση ανάμεσα στην τελευταία μέρα του τουρνουά και στο final table. Κάποιους παίκτες τους βοηθούσε, άλλους τους πίεζε – έπρεπε να κάνουν coaching, να αλλάξουν στρατηγικές. Εμείς προσπαθήσαμε να βοηθήσουμε τον Jake όσο περισσότερο μπορούσαμε. Κάναμε μέχρι και προσομοίωση final table το προηγούμενο βράδυ – φέραμε ένα τραπέζι πόκερ στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, στήσαμε ακριβώς τα stacks και ο καθένας έπαιζε τον ρόλο ενός από τους αντιπάλους του.

Το sweat ήταν έντονο. Ήταν στο θέατρο Penn & Teller στο Rio. Είχαμε εκεί 20 ή 30 άτομα από την πόλη μας και φίλους από το πόκερ, όλοι κοντά στο rail. Εγώ σίγουρα έπινα πολύ εκείνη τη μέρα. Ήταν απίστευτα αγχωτικό.

Οποιοσδήποτε επαγγελματίας παίκτης πόκερ το ξέρει – όταν παίζεις, είσαι ψύχραιμος και συγκεντρωμένος. Αλλά όταν είσαι στο rail, χωρίς κανέναν έλεγχο, είναι πολύ πιο αγχωτικό. Ευτυχώς, είχαμε μερικά άτομα μαζί μας που κρατούσαν την ψυχραιμία τους και μπορούσαν να μιλάνε στον Jake. Εγώ δεν ήμουν ένας απ’ αυτούς – ήμουν πίσω και απλώς απολάμβανα τη διαδρομή.

Θυμάμαι μια μεγάλη παρτίδα που έπαιξε ο Jake με τον Jesse. Ο Jesse είναι πλέον καλός μας φίλος. Νομίζω τα έβαλαν όλα μέσα στο turn. Ο Jake είχε πάνω από 70% equity, και τελικά ο Jesse κέρδισε το χέρι. Καθόμουν εκεί και υπολόγιζα, «ΟΚ, αν το πάρει ο Jake, αυτό είναι άλλα $500.000». Και μετά το χάνει. Ήταν τρελό. Τεράστια ανατροπή μακριά από το τραπέζι.

Βλέπω στο Hendon Mob σου την 3η θέση σε WPT…

Ναι, εκείνη την περίοδο – γύρω στο 2017, 2018 – ήμουν πολύ σοβαρός με το staking. Το έκανα full-time. Βοηθούσα πολύ και τα παιδιά που έπαιζα μαζί τους, κι αυτό με βοήθησε και στο δικό μου παιχνίδι. Ήταν από τις καλύτερες χρονιές μου στο πόκερ. Είχα πολλές επιτυχίες στα WPT εκείνη την περίοδο.

Αυτό το τουρνουά στο LA – ήταν το τρίτο μου WPT final table. Έτρεξα πολύ καλά τις πρώτες μέρες, και νομίζω κράτησε συνολικά τέσσερις μέρες. Το final table ήταν πολύ δυνατό. Ο Toby Lewis πήρε τη δεύτερη θέση – παίξαμε μαζί όλη τη μέρα. Ο πρώτος, ο Dennis, ήταν εντελώς μανιακός παίκτης. Πολύ διασκεδαστικός στο τραπέζι, μιλούσε συνέχεια. Νομίζω ότι ο Phil Hellmuth βγήκε 11ος εκείνη τη χρονιά. Έπαιξα και με τους δύο όταν είχαμε μείνει στα δύο τελευταία τραπέζια. Ήταν απίστευτα διασκεδαστικό.

Λοιπόν, ήμουν κάπως χαλαρός στις τελευταίες αποχωρήσεις πριν το final table, και μετά κέρδισα μερικά μεγάλα pots εκεί. Ήμουν σίγουρα σε θέση να κερδίσω το τουρνουά. Νομίζω είχα μια ευκαιρία να βγάλω τον Toby όταν ήμασταν τρεις παίκτες, αλλά δεν κέρδισα εκείνο το χέρι. Έπαιξα και μερικά χέρια απέναντι στον Dennis που δεν είμαι και πολύ περήφανος για τις επιλογές μου. Έπαιζε κυριολεκτικά το 70% των χεριών, έκανε 3-bet σε όλα. Είναι όνειρο να παίζεις απέναντι σε κάποιον τέτοιον, αλλά όταν έχεις κάμερες πάνω σου και τόσο μεγάλο χρηματικό έπαθλο, είναι πολλή πίεση. Ήταν πραγματικά ενδιαφέρον τουρνουά.

Αυτό κατέληξε να είναι το μεγαλύτερο live σκορ μου. Ήμουν πολύ χαρούμενος που πήρα την τρίτη θέση για περίπου $400.000. Ήταν πολύ ωραίο να είναι και τηλεοπτικό το final table. Αυτό είχε μεγάλο αντίκτυπο – πολλοί φίλοι και μέλη της οικογένειάς μου το είδαν και σκέφτηκα, «Οκ, αυτό είναι όντως cool». Δεν ένιωθα πλέον ότι χρειαζόταν να συνεχίσω να παίζω τόσα πολλά τουρνουά. Εκείνη την περίοδο, ήμουν ήδη σε πορεία αποχώρησης από το πόκερ.

Οπότε πως βλέπεις τη διαφορά ανάμεσα στο staking και στο να αγοράζεις απλώς ποσοστά; Και ποιο από τα δύο σου έχει αποδώσει περισσότερο συνολικά; Εντάξει, ίσως πρέπει να εξαιρέσουμε λίγο το Main Event. Αλλά ναι – δώσε μας μερικά highlights.

Ξεκίνησα αγοράζοντας ποσοστά από φίλους μου. Ήμασταν όλοι online grinders σε μικρά stakes, και όταν αρχίσαμε να παίζουμε live τουρνουά με buy-ins των $1.000 ή $2.000, ήταν μεγάλο το ποσό. Οπότε φυσικά, ήθελες να πουλήσεις 20% ή 30%. Εγώ στάθηκα αρκετά τυχερός από νωρίς σ’ αυτό. Είχα πολύ καλό deal flow. Γνώριζα πολλούς online και έπαιρνα ευκαιρίες που δεν κυκλοφορούσαν δημόσια.

Νομίζω ότι είχα ποσοστό και από έναν άλλον παίκτη που έφτασε στο τελικό τραπέζι του Main Event την πρώτη μου χρονιά στο Vegas. Νομίζω τερμάτισε όγδοος ή ένατος. Ήταν πολύ μικρότερο ποσοστό – ίσως 5% – αλλά και πάλι. Απλώς αγόραζα από άτομα που γνώριζα. Μετά μπήκα στο Two Plus Two marketplace, όπου είχαν ένα forum για αγοραπωλησίες ποσοστών. Για χρόνια ήταν βασικά η αρχική μου σελίδα. Το τσέκαρα πέντε φορές τη μέρα.

Έκανα συνεργασία με μερικούς από τους κολλητούς μου που έμεναν στην Αγγλία. Εγώ το παρακολουθούσα στις ώρες των ΗΠΑ, εκείνοι στις ώρες του Ηνωμένου Βασιλείου, και προσπαθούσαμε να αγοράσουμε ό,τι καλύτερο κυκλοφορούσε εκεί μέσα.

Το έκανες αυτό γιατί τα κομμάτια έφευγαν γρήγορα ή επειδή έψαχνες καλές ευκαιρίες;

Στην αρχή, δεν εξαφανίζονταν τόσο γρήγορα. Αλλά μετά από λίγα χρόνια, μπήκαν κάτι “φάλαινες” στα forums, με εξίσου πολλά χρήματα, και άρχισαν να αγοράζουν κομμάτια. Οπότε για τους καλύτερους παίκτες, ναι, έπρεπε να κινηθείς άμεσα. Μετά από αυτό αρχίσαμε να προσεγγίζουμε παίκτες απευθείας με μηνύματα, να διαπραγματευόμαστε, να χτίζουμε σχέσεις.

Κάπως έτσι “έσβησε” και το forum. Πλέον σχεδόν κανείς δεν ποστάρει εκεί. Τώρα όλα γίνονται κυρίως μέσω Twitter ή με προσωπικά μηνύματα. Αλλά εκείνο το forum ήταν τεράστιο για μένα. Γνώρισα πάρα πολύ κόσμο εκεί μέσα. Άτομα που αργότερα στήριξα full-time. Πιθανότατα είχα πέντε με δέκα μεγάλα σκορ απλώς από εκεί – σαν $50.000 ή $100.000 κέρδη.

Αυτός ήταν ο τρόπος που μπήκα στο investing σε παίκτες του πόκερ. Θα το πρότεινα σε κάθε επαγγελματία παίκτη. Πιστεύω ότι είναι από τα καλύτερα πράγματα που μπορείς να κάνεις – να αξιοποιήσεις το δίκτυο σου και τις σχέσεις σου. Να βοηθάς φίλους. Είναι win-win. Έχεις θετικό ROI και βοηθάς τον άλλον να μειώσει τη διακύμανση. Όλοι θα έπρεπε να αγοράζουν ποσοστά.

Δεν είναι καν τόσο ριψοκίνδυνο, γιατί είναι μεμονωμένα spots. Δεν υπάρχει makeup. Τα κίνητρα είναι ευθυγραμμισμένα. Είναι εξαιρετική “μπίζνα”. Το μόνο δύσκολο είναι η κλιμάκωση. Είναι δύσκολο να επενδύσεις πάνω από μερικές εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια τον χρόνο, θα έλεγα. Αλλά αν είσαι επαγγελματίας που ζει άνετα από το πόκερ, μπορείς εύκολα να βγάζεις επιπλέον $20.000 με $50.000 το χρόνο απλώς αγοράζοντας ποσοστά.

Είχες κάποιο μεγάλο spreadsheet με υπολογισμούς ROI; Ή πήγαινες με το ένστικτο;

Ήταν εντελώς ποιοτικό. Απλώς βασιζόμουν στις τιμές της αγοράς. Δεν είχα κάποιο top-down μοντέλο που να σου λέει ποιο είναι το πραγματικό ROI κάποιου σε ένα WSOP $1K event. Πιστεύω θα μπορούσα να το χτίσω σήμερα αν έβαζα τον χρόνο, αλλά τότε βασικά κοίταζα ό,τι υπήρχε διαθέσιμο. Ειδικά για το World Series of Poker, θα υπήρχαν δέκα ή είκοσι άτομα που θα ανέβαζαν post. Έγραφαν το πρόγραμμά τους, σε ποια events θέλουν να παίξουν, τα προηγούμενα αποτελέσματά τους, και λίγες πληροφορίες για τον εαυτό τους. Τα διάβαζα όλα αυτά. Αν μπορείς να διαβάσεις 20 και να αγοράσεις από τους 5 καλύτερους, κατά πάσα πιθανότητα θα έχεις κέρδος.

Τότε, όλα τα markups κυμαίνονταν σε πολύ στενή μπάντα. Ήταν γύρω στο 1.1 έως 1.25. Αλλά στην πραγματικότητα, υπήρχαν μεγάλες διαφορές στις ικανότητες των παικτών. Παρ’ όλα αυτά, οι περισσότεροι κατέληγαν να πουλάνε στο 1.2 ή 1.15. Εμείς προσπαθούσαμε να κάνουμε ό,τι μπορούσαμε – να διαπραγματευτούμε, να αξιολογήσουμε προσφορά και ζήτηση. Αν ένα post έμενε εκεί για μέρες και κανείς δεν το αγόραζε, προφανώς η τιμή ήταν υπερβολική. Οπότε έστελνες DM και ζητούσες λίγο χαμηλότερο markup. Προσπαθούσες να είσαι ευγενικός σε τέτοιες περιπτώσεις.

Αυτό ήταν ένα από τα μεγάλα μαθήματα που πήρα: όταν μιλάς με έναν παίκτη, η αυτοεκτίμησή του συχνά είναι δεμένη με το markup του. Σκέφτεται “Ο φίλος μου πούλησε στο 1.2, είμαι εξίσου καλός με αυτόν, δεν μπορώ να πουλήσω στο 1.15”. Αυτό τους κάνει να νιώθουν άσχημα. Οπότε πρέπει να τους κάνεις να καταλάβουν – “κοίτα, προσπαθώ απλώς να επενδύσω. Δεν λέω κάτι για εσένα ή για τις ικανότητές σου. Σε σέβομαι ως παίκτη. Γι’ αυτό θέλω να επενδύσω σε σένα.”

Οπότε ναι, ήταν πολύ διάβασμα από posts και προσπάθεια να καταλάβεις ποιος ξεχωρίζει. Μας άρεσαν πολύ οι παίκτες που είχαν επιτυχίες στο online, γιατί τότε τα online παιχνίδια ήταν πολύ πιο δύσκολα από τα live. Αν κάποιος έπαιζε μόνο cash games στο τοπικό του καζίνο και τώρα ήθελε να πάει στο Vegas να παίξει ενάντια σε παίκτες παίκτες που είχαν χιλιάδες MTTs, ήταν ξεκάθαρο ποιος θα είχε το προβάδισμα. Είχα λοιπόν μια προκατάληψη υπέρ των online παικτών. Πίστευα ότι μπορούσαν να προσαρμοστούν και ότι οι δεξιότητές τους μεταφέρονται. Τότε υπήρχαν τεράστια edges, οπότε δεν ήταν και τόσο δύσκολο να διαλέξεις νικητές.

Ξέρεις περίπου ποιο είναι το lifetime ROI σου από το κομμάτι αγοράς μεριδίων;

Καλή ερώτηση. Για ROI, ας δούμε… Πιστεύω είναι αρκετά υψηλό, για να είμαι ειλικρινής. Ίσως 50% ή και 80%. Αλλά αυτό είναι λίγο skewed από μεγάλα σκορ που αγόρασα γύρω στο 2012, ή από deals που είχα πρόσβαση και κανείς άλλος δεν μπορούσε να πάρει. Το δεύτερο μεγαλύτερο σκορ μου ήταν από τον καλό μου φίλο Colton. Τον έστηνα και τον coachαρα για χρόνια. Δεν μπορείς να βρεις τέτοια ευκαιρία στη δημόσια αγορά. Αλλά ναι, πιστεύω ήμουν κερδισμένος κάτι σαν 1.5 εκατομμύρια δολάρια, επενδύοντας γύρω στα 2 ή 2.5 εκατομμύρια. Κάτι τέτοιο.

Εντάξει, τώρα που πιάσαμε αυτό το θέμα, πάμε στα δύσκολα. Φαίνεται πως έμαθες αρκετά με τον δύσκολο τρόπο παίζοντας full-time backer. Ξέρω ότι έχεις γράψει posts για τα makeup deals και τα κίνητρα στο blog σου, και όλοι πρέπει να τα διαβάσουν. Φαίνεται πως τώρα δεν τα ανανεώνεις, αφού έχεις απομακρυνθεί από το πόκερ, αλλά ας μιλήσουμε για τα makeup deals – πώς δουλεύουν, ποιος πρέπει να τα κάνει και ποιος όχι.

Ναι, έγραφα πολύ για καιρό. Έχω κάπου 10 ή 20 μισοτελειωμένα άρθρα στα πρόχειρα. Θέλω κάποια στιγμή να γράψω περισσότερα.

Αλλά ναι, το full-time backing είναι τελείως διαφορετικό από το να αγοράζεις απλά κομμάτια από παίκτες. Είναι πολύ πιο ριψοκίνδυνο. Είναι εντελώς διαφορετικό. Όταν ξεκίνησα, νόμιζα πως ήταν παρόμοιο. Πρέπει να είσαι πολύ πιο hands-on όταν στηρίζεις κάποιον full-time. Μου πήρε περίπου δύο χρόνια να το καταλάβω. Και μέσα σε αυτό το διάστημα, οι παίκτες μου έχαναν πολλά χρήματα. Ήμουν backer 8-10 άτομα στο peak μου, γύρω στο 2016.

Έως το τέλος του 2016 ή αρχές 2017, συνειδητοποίησα – αυτοί οι τύποι δεν προσέχουν τον εαυτό τους. Δεν μελετούν, δεν επιλέγουν καλά τα παιχνίδια. Τα κίνητρα ήταν εκτός γραμμής. Έβλεπα όλο το πράγμα σαν μια χαώδη κατάσταση. Το αντιμετώπιζα σαν hands-off. Αξιολογούσα λίγο τον παίκτη πριν υπογράψω, μετά του έδινα λεφτά και ασχολιόμουν με το δικό μου παιχνίδι. Αυτό δεν δούλεψε.

Έτσι, γύρω στο 2017 άρχισα να το παίρνω πιο σοβαρά. Έκοψα δύο ή τρεις παίκτες. Με αυτούς που κράτησα δούλεψα πολύ κοντά. Μιλούσαμε κάθε εβδομάδα μια ώρα στο τηλέφωνο. Τους βρήκα coaches. Ήμουν πιο αυστηρός με την επιλογή των παιχνιδιών. Και αντιμετωπίσαμε τα κλασικά προβλήματα των makeup deals. Όλα αυτά ήταν makeup deals, που σημαίνει: όταν ο παίκτης κερδίζει λεφτά, μοιραζόμαστε 50/50. Αυτό είναι καλό. Όμως όταν χάνει, ο backer αναλαμβάνει όλες τις ζημιές. Αν χάσει 30.000 δολάρια, αυτό είναι 30.000 δολάρια makeup. Θεωρητικά, ο backer παίρνει τα επόμενα 30.000 δολάρια που κερδίζει ο παίκτης για να καλύψει τις ζημιές.

Αλλά στην πραγματικότητα, αν στηρίζεις κάποιον που έχει μόνο 3.000 δολάρια στην τράπεζα και πρέπει να πληρώσει ενοίκιο και δόσεις αυτοκινήτου – πως θα καταφέρει να παίζει αρκετά καιρό για να φτιάξει 30.000 δολάρια; Αυτό μπορεί να πάρει και έξι μήνες ή παραπάνω. Έτσι καταλήγεις σε καταστάσεις όπου τα κίνητρα δεν είναι ευθυγραμμισμένα. Ο παίκτης που έχει makeup ανεβάζει πολύ τον βαθμό ρίσκου που δέχεται. Θέλει να παίζει μεγάλα τουρνουά. Θέλει να δοκιμάζει στα cash games όπου δεν είναι κερδισμένος, απλά για να προσπαθήσει να έχει τύχη.

Γι’ αυτό αποτυγχάνουν τα περισσότερα makeup deals.

Είσαι ακόμα ενεργός στο backing;

Ναι, συνεχίζω να στηρίζω έναν παίκτη. Συνεργαζόμαστε περίπου δέκα χρόνια, στην πραγματικότητα. Ήταν από τους πρώτους που στήριξα ποτέ. Έχουμε περάσει πολλά μαζί στο πόκερ. Πριν λίγες εβδομάδες έκανε το μεγαλύτερο live σκορ της καριέρας του, με ένα ωραίο κέρδος έξι ψηφίων, και τώρα είναι κοντά στο να παίζει μόνος του με δικά του χρήματα. Αυτός ήταν ο στόχος μου τα τελευταία έξι-επτά χρόνια: να μην αρχίσω να στηρίζω καινούργιους παίκτες, αλλά ούτε να αφήσω αυτούς που δούλευαν πραγματικά σκληρά. Ήθελα απλά να τους βοηθήσω να χτίσουν το δικό τους bankroll. Έτσι έχω χάσει περίπου έναν παίκτη το χρόνο, και τώρα στηρίζω μόνο έναν.

Τι κάνεις τώρα παρεμπιπτόντως;

Διαχειρίζομαι μια ομάδα sports betting. Δεν βάζουμε εμείς τα στοιχήματα, απλά βοηθάμε άλλους να τα βάλουν βασικά.

Τι συμβουλή θα έδινες σε όσους θέλουν να αγοράσουν μερίδια στο World Series του 2025;

Ναι, στο σημερινό World Series of Poker στο Λας Βέγκας, μου αρέσει πολύ να επενδύω σε παίκτες που παίζουν στο Colossus ή στο $500 event όπως το λένε τώρα, π.χ. το Reunion event. Εκεί συμμετέχουν γύρω στους 20.000 παίκτες. Απλά στήριξε οποιονδήποτε παίξει εκεί. Είναι σχεδόν «δωρεάν χρήματα». Πρέπει να σκεφτείς πόσο καιρό ο παίκτης θα διατηρήσει το πλεονέκτημά του καθ’ όλη τη διάρκεια του τουρνουά, όχι μόνο στην αρχή όταν το τουρνουά είναι όσο «μαλακό» μπορεί να είναι. Αν αγοράζεις κάποιον με 1.22 markup για τέτοια τουρνουά, μάλλον θα χάνει τις περισσότερες φορές – ειδικά αν είναι παίκτης που κερδίζει στο μεσαίο επίπεδο στο WSOP.com. Δεν θα κερδίσει πολλά με markup 1.2.

Άρα, ναι, θα προσπαθούσα να το κατεβάσω στο 1.1 ή 1.15. Αν βρεις κάποιον εξαιρετικό παίκτη, αξίζει να του δώσεις παραπάνω.

Και για όσους πουλάνε;

Νομίζω ότι αυτές οι πλατφόρμες – δεν έχω χρησιμοποιήσει καμία, όπως το PokerStake ή άλλες – ακούγονται υπέροχες για έναν ψυχαγωγικό παίκτη που απλά θέλει να βάλει κάποιο στοίχημα και να διασκεδάσει επενδύοντας. Είναι φοβερές υπηρεσίες. Αλλά αν είσαι επαγγελματίας παίκτης πόκερ, δεν νομίζω ότι πρέπει να τις χρησιμοποιείς. Πρέπει να δημιουργείς τις δικές σου σχέσεις με άλλους παίκτες. Μην πληρώνεις 5% προμήθεια στην πλατφόρμα ή ό,τι άλλο χρεώνουν. Αυτό είναι πολύ μακροπρόθεσμα.

Φτιάξε το δίκτυό σου. Αυτό σου δίνει ανταγωνιστικό πλεονέκτημα. Θα κάνεις περισσότερους φίλους. Προτρέπω τους ανθρώπους να κάνουν κρύο outreach, να μιλάνε πραγματικά με τους παίκτες που επενδύουν, να προσπαθήσουν να τους γνωρίσουν.

---

(21+| ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ:ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ)